หลายๆครั้ง ในชีวิตประจำวันของคนแต่ละคน ต้องพบปะ พบเจอคนมากมาย มีทั้งคนที่หวังดี และหวังร้ายต่อเรา แต่ก็ดูเหมือน อาจเพราะว่าแต่ละคนมัวแต่ "วุ่นวาย" กับชีวิตของตนเองอยู่ จนทำให้ไม่สามารถมอง "ลงไปลึกในหัวใจ" ของคนเหล่านั้นได้ (เรียกได้ว่า ปล่อยชีวิตไปตามกระแสของสังคม หากเจอคนดีก็ว่าเป็น "ปาฏิหารย์" หากเจอคนเลว ก็ว่าเป็น "ความซวยของชีวิต")
หากลองย้อนมองถามตัวเองสักนิด ให้คิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา หลายๆคน คงจะเคยมีคนที่ดี และน่ารักเดินผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เนื่องด้วย คุณและเขาไม่มีวาสนาต่อกัน หรือโชคชะตาเล่นตลกกับคุณ ทำให้คุณและเขาต้อง "คลาดเคล้ว" กันไป เหลือไว้เพียงแต่ความทรงจำ และความเสียดาย
ในช่วงวัยนึงของชีวิต คือช่วงวัย 21-28 เราต้องยอมรับเลย เรามีความรักแบบเด็กๆ มองโลกแบบเด็กๆ แม้ว่าเรามีจุดมุ่งหมาย และสิ่งที่คาดหวังไว้แบบผู้ใหญ่ก็ตาม จนมีบางคนบอกกับ"งงงวย" และไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก (อะไร? คือความรักแบบผู้ใหญ่ ทำไม? ต้องต่างจากความรักแบบเด็ก และมุมมองนี้ทำไมเราถึงไม่สามารถพบเจอในวัยเด็ก ต้องรอให้แก่ก่อนหรือยังไงกัน)
และวันนี้ เมื่อวัยเราจะก้าวเข้าสู่ 30ปีแล้ว (บอกตามตรง ว่าค่อนข้างเครียดเล็กน้อย) และ ณ วันนี้เอง ที่ทำให้เราเข้าใจ และรับรู้ความรักแบบผู้ใหญ่ ที่อยากจะโอบอุ้มคนที่รักไว้ด้วยหัวใจ และชีวิต
ความรักที่ไม่ใช่เพียงการครอบครอง
ความรักที่ไม่ใช่เพียงแค่คำพูด
ความรักที่ไม่มีการกระทำเป็นแบบแผน
ความรักที่เต็มอิ่มไปด้วย "ความสุขที่ได้ทำสิ่งดีๆให้กับคนที่รัก"
ความรักที่ไม่คาดหวังสิ่งใด นอกจากให้คนที่รักมีความสุข
ความรักที่มีแต่รอยยิ้มและความสุขยามที่ได้อยู่ใกล้คนที่รัก
ความรักที่ห่วงใยคนที่รักเสมอ
ความรักที่ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน หรืออยู่ใกล้กัน
และนี่คือเหตุผลทั้งหมดของความรัก
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
