หากใครที่เคยคุยกับเรา หรือรู้จักเป็นการส่วนตัวกับเรา ก็คงจะไม่มีใครเชื่อ เพราะว่าตอนนี้เราเป็น สมาชิกในวงนักขับร้องประสานเสียง (มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง) ซึ่งโดยปกติ เราจะมีนัดซ้อมอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง ครั้งละ 3 ชั่วโมง และต้องร้องในงานใหญ่ เดือนละหนึ่งครั้ง (ที่สำคัญ เราเข้าร่วมเป็นหนึ่งในสมาชิกวงนี้ เกือบจะหนึ่งปีเต็มแล้วด้วย) ถ้าเทียบจากเมื่อก่อนเข้าวง เราร้องเพลงเรียกได้ว่า ไม่เคยตรงคีย์เลย ไม่เพี้ยนสูง ก็เพี้ยนต่ำ หรือไม่ก็ค่อมคีย์ สร้างสรรค์เสียงเพลงในท่องทำนอง และจังหวะส่วนตัวของเราเอง (แต่เนื่องจากด้วยพระพร หรือพระประสงค์ของพระเจ้า ที่ได้นำทาง เรามาให้รับใช้พระองค์ในอีกรูปแบบหนึ่ง ที่แตกต่างจากการอ่านบทอ่านในพิธีมิสซา)
เราอยู่ในเสียง soprano (หรือเสียงสูงของผู้หญิง) โดยลึกๆ เราก็ยัง งงๆ ว่า หัวหน้าวง จับเรามาร้องเสียงนี้ได้ไง เพราะเราว่า เราเสียงไม่สูง ออกจะขึ้นไม่ถึงด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยืนยันว่า "เราเสียงสูงแน่นอน" และหลังจากถูกฝึกฝน อยู่นาน การร้องเพลงของเราก็ดีขึ้น (เป็นคำชมจากคนรอบข้าง) ซึ่งเราเองก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว เราร้องดีขึ้นหรือไม่ (แค่คิดว่าจะทำให้ดีที่สุด ในการร้องทุกๆครั้ง)
และในเดือนนี้ เรามีภารกิจที่ต้องทำเยอะมาก และก่อนที่จะถึงวันงานประจำเดือนนี้ เราก็ขาดซ้อมมา สองครั้งแล้ว เราไปซ้อมอีกที เมื่อคืนวันเสาร์ เป็นการซ้อมใหญ่ มีการเปลี่ยนที่นั่ง จากปกติ เรานั่งในกลุ่มเสียง soprano เราเปลี่ยนไปนั่งติดกับน้องคนนึง ซึ่งเราก็พยายามที่จะปรับจูนเสียงให้สูงเท่าเขาให้ได้ แต่เมื่อซ้อมไปสักพักใหญ่ เราสังเกตุว่า น้องเขาร้องไม่ตรงเนื้อร้องของเรา คือบางทีเขาจะร้องประสาน เราจึงถามเขา แบบไม่อยากคาดหวังคำตอบว่า "น้องคะ น้องร้องเสียงอะไร" เขาหันมาตอบว่า "alto” เสียงต่ำสุดของผู้หญิง" เราจึงนึกขำตัวเองอยู่ในใจ นี่เราร้องเสียงต่ำตามน้องเขามาตลอดเลยหรือนี่ ขำตัวเองมาก (เป็นเรื่องตลกเล็กๆของเรา) แต่เราว่าคนอ่าน เช่นพวกคุณอาจจะไม่ตลกเท่าไหร่
ช่วงนี้ชีวิตประจำวัน ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ อยู่ในโหมดปกติ ธรรมดา ตามประสาเรา แต่ไม่ว่าจะมีเหตุการณ์ หรือประเด็นอะไร มากระทบชีวิตประจำวัน สิ่งที่เรา มนุษย์ เพียงคนนึงในโลกอันกว้างใหญ่ ที่พึงจะกระทำได้ ก็คือ ตั้งสติ อยู่กับปัจจุบัน ให้ดีที่สุด ก็เท่านั้นเอง
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
