มันเนิ่นนานแค่ไหนแล้วนะ? ที่ต้องอยู่กับ “อารมณ์เศร้า และเหงา” กับทุกสิ่งรอบตัวที่ “ไม่ชัดเจน” ส่งผลให้หัวใจร้อนๆ หนาวๆ ไปกับ “ความไม่แน่นอน” ของชีวิตอยู่นานสองนาน จนเคยสงสัยแล้วถามตัวเองว่า “เราตกอยู่ในอารมณ์อะไร? ต้องการใครสักคนหรือ? อยู่คนเดียวไม่ได้หรือ? แต่ดูเหมือนยิ่งวิ่งตามหา “คำตอบ” ในคำถามที่มีอยู่เต็มหัว ก็เดิน “หลงทาง” ไปจากความเป็นจริงทุกที และทุกที หรือว่าเป็นเพราะเรา “มองผ่าน” ที่จะ “ซึมซับ” ความรู้สึกเล็กๆของใครบางคนที่มีให้เราเสมอมาจนกระทั่ง “คนบนฟ้า” ได้ส่ง “สัญญาณ” ลงมากระตุ้น ให้นึกถึง คนๆเดิม ที่เราอาจเคย “หลงลืม” จังหวะการหายใจของเขาไปแล้ว...
