เราเชื่อว่า คงมีใครอีกหลายๆคน ที่กำลังอาจจะ “ดีใจ กับชัยชนะ” ที่อาจได้มา โดยไม่คำนึงถึง “ความน่าจะเป็นของวิบากกรรม” ที่อาจจะตามมาในอนาคต
“อิช” ดี้พนักงานบริษัท ที่กำลังมีความสุข เริงรื่น อยู่ในหมู่เพื่อนๆ เพื่อ “ฉลองสละโสด” สืบเนื่องจาก “มัด” ทอมนักธุรกิจ ร่ำรวย ได้เพิ่งตัดสินใจ เลิกรา กับดี้ที่คบหากับมาเป็นเวลานับ 10 ปี แล้วมา “เลือก” เธอให้เป็น “เมียหลวง” อย่างจริงๆจังๆ
ท่ามกลางบรรยากาศแห่งชัยชนะ และความยินดีนั้นเอง เพื่อนๆทุกคนของเธอ ต่างดื่ม และก็ดื่มให้กับ “ความสามารถเฉพาะตัวของเธอ” ที่สามารถแย่งสามีของชาวบ้านมาเป็นของตัวได้ (อย่างไม่อาย) และไม่คำนึงถึงอนาคต
เขาและเธอคบกันได้ไม่ถึง 2 เดือน ความหวานที่มีเริ่มจะจืดชืด ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาเริ่มเดินออกนอกเส้นทาง (อย่างไม่มีทางหวนกลับ) ความดีใจ และมีความสุขของเธอในช่วงแรกๆ ที่เคยมีอย่างท่วมท้นนั้น ได้กลายเป็น “ทุกข์” ที่มาเป็นระลอก ปล่อยให้เธอนอนจมน้ำตาเกือบจะทุกคืน
และในที่สุด เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปแบบเต็มตัว จากที่เคยมานอนด้วยวันเว้นวัน ก็ไม่มาเลยเป็นอาทิตย์, จากที่เคยโทรศัพท์มาหาเธอ เกือบจะตลอดวัน ก็ไม่โทรมาเลย ถ้าเธอไม่โทรไปหา, จากที่เคยเรียก “ที่รัก” ก็เริ่มจะปรับใช้ภาษาพ่อขุนราม, จากที่เคยสัมผัสเธออย่างอ่อนโยน ก็กลายมาเป็นทำทุกอย่างไปเพราะความเคยชิน จนกระทั่งวันนึงเธอจับได้ว่าเขามีผู้หญิงคนอื่น เธอจึงตามไปราวี ยื่นคำขาดให้เขาได้เลือก และเขาก็ได้ใช้มาตรฐานเดิมในการตัดสินใจก็คือ “ของเก่าแล้ว เบื่อแล้ว ถึงเวลาโละทิ้ง ของใหม่สดๆ ซิงๆ ตื่นเต้น เก็บไว้ดีกว่า” แต่ก็ไม่มีอะไรจะทำให้เธอเจ็บใจ โกรธแค้นได้เท่ากับที่เขา ปฏิเสธเธอต่อหน้าดี้ (คู่ควงคนใหม่) เสียเขาไปไม่เท่าไหร่ แต่ต้องมาเสียหน้าต่อหน้าผู้หญิงอีกคนนี่สิ สุดๆแล้ว
หากใครที่เคยมีประสบการณ์เช่นเธอ คงจะเข้าใจดี นี่แหละนะ “ความไม่รู้จักพอของมนุษย์” เพราะไม่มีอะไรแน่นอนในความรัก
“จงอย่าภูมิใจกับคนที่ยอมทิ้งคนที่เขาเคยรักมาหาเรา เพราะวันนึงเมื่อเขาเจอคนที่ดีกว่าเรา เขาก็ต้องทิ้งเราไปหาคนใหม่” (กงกรรมกงเกวียนแท้ๆ)
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
“อิช” ดี้พนักงานบริษัท ที่กำลังมีความสุข เริงรื่น อยู่ในหมู่เพื่อนๆ เพื่อ “ฉลองสละโสด” สืบเนื่องจาก “มัด” ทอมนักธุรกิจ ร่ำรวย ได้เพิ่งตัดสินใจ เลิกรา กับดี้ที่คบหากับมาเป็นเวลานับ 10 ปี แล้วมา “เลือก” เธอให้เป็น “เมียหลวง” อย่างจริงๆจังๆ
ท่ามกลางบรรยากาศแห่งชัยชนะ และความยินดีนั้นเอง เพื่อนๆทุกคนของเธอ ต่างดื่ม และก็ดื่มให้กับ “ความสามารถเฉพาะตัวของเธอ” ที่สามารถแย่งสามีของชาวบ้านมาเป็นของตัวได้ (อย่างไม่อาย) และไม่คำนึงถึงอนาคต
เขาและเธอคบกันได้ไม่ถึง 2 เดือน ความหวานที่มีเริ่มจะจืดชืด ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาเริ่มเดินออกนอกเส้นทาง (อย่างไม่มีทางหวนกลับ) ความดีใจ และมีความสุขของเธอในช่วงแรกๆ ที่เคยมีอย่างท่วมท้นนั้น ได้กลายเป็น “ทุกข์” ที่มาเป็นระลอก ปล่อยให้เธอนอนจมน้ำตาเกือบจะทุกคืน
และในที่สุด เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปแบบเต็มตัว จากที่เคยมานอนด้วยวันเว้นวัน ก็ไม่มาเลยเป็นอาทิตย์, จากที่เคยโทรศัพท์มาหาเธอ เกือบจะตลอดวัน ก็ไม่โทรมาเลย ถ้าเธอไม่โทรไปหา, จากที่เคยเรียก “ที่รัก” ก็เริ่มจะปรับใช้ภาษาพ่อขุนราม, จากที่เคยสัมผัสเธออย่างอ่อนโยน ก็กลายมาเป็นทำทุกอย่างไปเพราะความเคยชิน จนกระทั่งวันนึงเธอจับได้ว่าเขามีผู้หญิงคนอื่น เธอจึงตามไปราวี ยื่นคำขาดให้เขาได้เลือก และเขาก็ได้ใช้มาตรฐานเดิมในการตัดสินใจก็คือ “ของเก่าแล้ว เบื่อแล้ว ถึงเวลาโละทิ้ง ของใหม่สดๆ ซิงๆ ตื่นเต้น เก็บไว้ดีกว่า” แต่ก็ไม่มีอะไรจะทำให้เธอเจ็บใจ โกรธแค้นได้เท่ากับที่เขา ปฏิเสธเธอต่อหน้าดี้ (คู่ควงคนใหม่) เสียเขาไปไม่เท่าไหร่ แต่ต้องมาเสียหน้าต่อหน้าผู้หญิงอีกคนนี่สิ สุดๆแล้ว
หากใครที่เคยมีประสบการณ์เช่นเธอ คงจะเข้าใจดี นี่แหละนะ “ความไม่รู้จักพอของมนุษย์” เพราะไม่มีอะไรแน่นอนในความรัก
“จงอย่าภูมิใจกับคนที่ยอมทิ้งคนที่เขาเคยรักมาหาเรา เพราะวันนึงเมื่อเขาเจอคนที่ดีกว่าเรา เขาก็ต้องทิ้งเราไปหาคนใหม่” (กงกรรมกงเกวียนแท้ๆ)
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
