ช่วงนี้ด้วย “ภารกิจ และพันธกิจ” ที่หลากหลายอย่าง “ประดัง” เข้ามาในชีวิตเรา อาจเพราะใกล้จะหมดปี 2008 แล้ว ทำให้ต้อง “รีบเคลียร์” แผนงานต่างๆที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ต้นปีให้เสร็จ วันแต่ละวันในช่วงนี้ ดูเหมือนว่า จะทำทุกอย่าง ทุกๆวินาที เพื่อ “ความสุข และความสบายใจ” ส่วนตัวของเราทั้งนั้น ทำในสิ่งที่อยากจะทำ ดำเนินชีวิตในหนทางที่คิดว่าดีแล้วสำหรับเรา (แต่ไม่ว่ายังไง ชีวิตฉัน ไม่เห็นต้องแคร์ใครเลย)
เมื่อหลายวันก่อน เราได้อ่านหนังสือเล่มนึง เกี่ยวกับความเชื่อของคนเกาหลีที่ว่า
“ถ้าอยากให้ความรักเหนียวแน่น คงอยู่นิรันดร์ ต้องซื้อแม่กุญแจมาเป็น “เคล็ด” เมื่อ “ล็อค” แน่นหนา และ “ผูกโบ (สีดำ)” แทนความรักแล้ว ให้นำ “ลูกกุญแจ” ไปทิ้ง แม่น้ำ ลำคลอง ทะเล แล้ว “ความรัก” จะไม่มี “วันเลิกรา” หากแต่จะอยู่ “ค้ำฟ้า” ตลอดไป”
ความเชื่อเช่นนี้ อาจดูเหมือนเป็นเรื่อง “งมงาย” เพราะจริงๆแล้ว “ตัวแปร” แห่งความรักแท้นั้น มี “รายละเอียด” มากกว่านั้น แต่ด้วย “ความเชื่อ” นี้ คงจะทำให้ใครอีกหลายๆคน ที่ไม่มั่นใจในความรัก ได้ลองทำและอาจจะได้ความรู้สึกมั่นใจขึ้นมาอีก (นิด) หน่อย อย่างน้อยก็เป็น “ความปรารถนาลึกๆ (ในช่วงเวลานึง)” ที่อยากให้ “ความรัก” ดำรงอยู่ตราบนานเท่านาน ถึงขนาดลงทุนตัดช่องทางทุกอย่างแห่งความเป็นไปได้ โดยโยน “ลูกกุญแจ” ทิ้งให้หมด (โดยไม่คิดถึงวันข้างหน้า เพราะถ้าวันใดเราต้องการ “สลัดกุญแจแบบฉุกเฉิน ด้วยเหตุผลที่จำเป็น” แล้วละก็ จะ “งม” หาลูกกุญแจได้จากที่ไหน หรือว่าต้องติดอยู่กับ “คนที่ไม่ใช่” ไปจนตราบชั่วชีวิต)
ถ้าหากจะพูดกันตรงๆ “ความรัก” สำหรับบางคน ช่างยิ่งใหญ่ งดงาม และสวยงามเสมอ เพราะเพียงแค่ความรู้สึกแรกเริ่มของความรัก ก็ทำให้หัวใจรู้สึกเหมือน ได้นั่งอยู่ใกล้ประตูสวรรค์ เข้าไปทุกที จนอยากจะ “หยุดเวลา” แห่งความสุขนั้นไว้ ไม่อยากให้ “ความเบื่อ” และ “ความเคยชิน” เข้ามาแทนที่ จนทำให้ชีวิตต้อง “เหี่ยวเฉา” หรือ “สูญเสียชีวิต” ทั้งเป็น
ทว่าเพื่อรักษา “ความรัก” ให้ เหนียวแน่นนั้น ไม่ง่ายเหมือนล็อคแม่กุญแจ แต่ เรียกร้องอีกหนึ่งชีวิตเต็มๆ เพราะหากไม่รักกันด้วยชีวิต (และทุกๆอย่างในชีวิต) กระทั่ง เธอคือฉัน ฉันคือเธอ หล่อหลอมเป็น ตัวเดียว กายเดียว ใจเดียว กระเป๋าสตางค์เดียวกันแล้ว แม้แม่กุญแจร้อยพันดอกก็ยื้อไว้ไม่อยู่ ปากก็พร่ำยืนยันว่า “ทิ้งลูกกุญแจลงท้องทะเลหมดแล้ว” แต่ก็ยังแอบเก็บลูกกุญแจ “สำรอง” อยู่ เผื่อหน้า เผื่อหลัง เผื่อเหลือ เผื่อขาด (จะได้ชิ่งออกไปได้ทัน เมื่อเธอไม่ได้ดั่งใจฉัน ไม่มีผลประโยชน์ให้ฉัน)
ความรักแบบ “เผื่อ” ไม่จัดเป็นความรักด้วยซ้ำ อย่างมากก็เป็นได้แค่ความรู้สึกดึงดูดใจ ที่นำไปสู่ “การคบหา ดูใจ เผื่อเลือก” แต่พอเปล่งคำพูดยืนยัน “ฉันรักเธอ” คำว่า “เผื่อ” ก็หายสิ้นไปในบัดดล เหมือน “ความสว่าง เกิดความมืดตายไปฉันใด ฉันนั้น” (ไม่เช่นนั้นก็คงเตียงหักครั้งแล้วครั้งเล่า จนโรงงานเฟอร์นิเจอร์ผลิตให้ไม่ทัน)
ในสังคมยุค “บะหมี่” (กึ่งสำเร็จรูป) ทุกวันนี้ คนพากันมองหา “ความรัก (กึ่งสำเร็จรูป)” ที่คิดว่า “แค่เห็นสิ่งภายนอกที่ดึงดูด ถูกใจ ก็หยอดคำหวาน ใส่น้ำร้อน รอ “อืด” เป็นอันกินได้” โดยลืม “สิ่งสำคัญของความรัก นั้นคือการเอาใจใส่ การสร้าง การปรุง การตกแต่ง ในทุกๆวันของชีวิต”
ป.ล. เพื่อนๆคนไหน อ่านแล้วคิดตามไม่ทัน หากมีเวลา ลองเลื่อนขึ้นไปอ่านอีกสักครั้ง เราเชื่อว่า คุณจะได้ “แง่คิด” และ “มุมมอง” อีกหลายอย่าง เพื่อนำกลับไป “ปรับ” ได้ในชีวิตรักในทุกๆวันแน่นอน
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
เมื่อหลายวันก่อน เราได้อ่านหนังสือเล่มนึง เกี่ยวกับความเชื่อของคนเกาหลีที่ว่า
“ถ้าอยากให้ความรักเหนียวแน่น คงอยู่นิรันดร์ ต้องซื้อแม่กุญแจมาเป็น “เคล็ด” เมื่อ “ล็อค” แน่นหนา และ “ผูกโบ (สีดำ)” แทนความรักแล้ว ให้นำ “ลูกกุญแจ” ไปทิ้ง แม่น้ำ ลำคลอง ทะเล แล้ว “ความรัก” จะไม่มี “วันเลิกรา” หากแต่จะอยู่ “ค้ำฟ้า” ตลอดไป”
ความเชื่อเช่นนี้ อาจดูเหมือนเป็นเรื่อง “งมงาย” เพราะจริงๆแล้ว “ตัวแปร” แห่งความรักแท้นั้น มี “รายละเอียด” มากกว่านั้น แต่ด้วย “ความเชื่อ” นี้ คงจะทำให้ใครอีกหลายๆคน ที่ไม่มั่นใจในความรัก ได้ลองทำและอาจจะได้ความรู้สึกมั่นใจขึ้นมาอีก (นิด) หน่อย อย่างน้อยก็เป็น “ความปรารถนาลึกๆ (ในช่วงเวลานึง)” ที่อยากให้ “ความรัก” ดำรงอยู่ตราบนานเท่านาน ถึงขนาดลงทุนตัดช่องทางทุกอย่างแห่งความเป็นไปได้ โดยโยน “ลูกกุญแจ” ทิ้งให้หมด (โดยไม่คิดถึงวันข้างหน้า เพราะถ้าวันใดเราต้องการ “สลัดกุญแจแบบฉุกเฉิน ด้วยเหตุผลที่จำเป็น” แล้วละก็ จะ “งม” หาลูกกุญแจได้จากที่ไหน หรือว่าต้องติดอยู่กับ “คนที่ไม่ใช่” ไปจนตราบชั่วชีวิต)
ถ้าหากจะพูดกันตรงๆ “ความรัก” สำหรับบางคน ช่างยิ่งใหญ่ งดงาม และสวยงามเสมอ เพราะเพียงแค่ความรู้สึกแรกเริ่มของความรัก ก็ทำให้หัวใจรู้สึกเหมือน ได้นั่งอยู่ใกล้ประตูสวรรค์ เข้าไปทุกที จนอยากจะ “หยุดเวลา” แห่งความสุขนั้นไว้ ไม่อยากให้ “ความเบื่อ” และ “ความเคยชิน” เข้ามาแทนที่ จนทำให้ชีวิตต้อง “เหี่ยวเฉา” หรือ “สูญเสียชีวิต” ทั้งเป็น
ทว่าเพื่อรักษา “ความรัก” ให้ เหนียวแน่นนั้น ไม่ง่ายเหมือนล็อคแม่กุญแจ แต่ เรียกร้องอีกหนึ่งชีวิตเต็มๆ เพราะหากไม่รักกันด้วยชีวิต (และทุกๆอย่างในชีวิต) กระทั่ง เธอคือฉัน ฉันคือเธอ หล่อหลอมเป็น ตัวเดียว กายเดียว ใจเดียว กระเป๋าสตางค์เดียวกันแล้ว แม้แม่กุญแจร้อยพันดอกก็ยื้อไว้ไม่อยู่ ปากก็พร่ำยืนยันว่า “ทิ้งลูกกุญแจลงท้องทะเลหมดแล้ว” แต่ก็ยังแอบเก็บลูกกุญแจ “สำรอง” อยู่ เผื่อหน้า เผื่อหลัง เผื่อเหลือ เผื่อขาด (จะได้ชิ่งออกไปได้ทัน เมื่อเธอไม่ได้ดั่งใจฉัน ไม่มีผลประโยชน์ให้ฉัน)
ความรักแบบ “เผื่อ” ไม่จัดเป็นความรักด้วยซ้ำ อย่างมากก็เป็นได้แค่ความรู้สึกดึงดูดใจ ที่นำไปสู่ “การคบหา ดูใจ เผื่อเลือก” แต่พอเปล่งคำพูดยืนยัน “ฉันรักเธอ” คำว่า “เผื่อ” ก็หายสิ้นไปในบัดดล เหมือน “ความสว่าง เกิดความมืดตายไปฉันใด ฉันนั้น” (ไม่เช่นนั้นก็คงเตียงหักครั้งแล้วครั้งเล่า จนโรงงานเฟอร์นิเจอร์ผลิตให้ไม่ทัน)
ในสังคมยุค “บะหมี่” (กึ่งสำเร็จรูป) ทุกวันนี้ คนพากันมองหา “ความรัก (กึ่งสำเร็จรูป)” ที่คิดว่า “แค่เห็นสิ่งภายนอกที่ดึงดูด ถูกใจ ก็หยอดคำหวาน ใส่น้ำร้อน รอ “อืด” เป็นอันกินได้” โดยลืม “สิ่งสำคัญของความรัก นั้นคือการเอาใจใส่ การสร้าง การปรุง การตกแต่ง ในทุกๆวันของชีวิต”
ป.ล. เพื่อนๆคนไหน อ่านแล้วคิดตามไม่ทัน หากมีเวลา ลองเลื่อนขึ้นไปอ่านอีกสักครั้ง เราเชื่อว่า คุณจะได้ “แง่คิด” และ “มุมมอง” อีกหลายอย่าง เพื่อนำกลับไป “ปรับ” ได้ในชีวิตรักในทุกๆวันแน่นอน
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
