หลายๆคน ต้องเสียโอกาสในชีวิตไป (อย่างช่วยไม่ได้) เพราะมัวแต่ “ย้ำอยู่กับที่ (ที่คิดว่าปลอดภัยที่สุดสำหรับตัวเอง ณ ตอนนั้น)” ทำให้ไม่กล้าที่ก้าวออกจาก “กะลา” บางคนอาจเสียโอกาส เสียความเป็นตัวตน เสียความฝันไป เพียงเพื่อต้องการให้ตัวเองแน่ใจอยู่เสมอว่า “ชีวิตของคุณ มีความเสี่ยงต่อ อุบัติเหตุทางอารมณ์ น้อยที่สุด” ยกตัวอย่างเช่น
กลัวที่จะต้องเปลี่ยนงาน เพราะถ้าย้ายไปแล้ว อะไรจะเป็นหลักประกันได้ว่า จะทำงานได้สำเร็จ, เข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ และการเปลี่ยนแปลงนั้นจะดีกว่าที่เป็นอยู่แค่ไหน? ใครจะรับประกันว่า ถ้าเปลี่ยนงานแล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้นมา (ก็ไม่มีใครกล้ารับประกัน ดังนั้น ย้ำอยู่กับที่ ไม่ควรเสี่ยงจะดีกว่า)
กลัวที่จะต้องแยกทางกัน ทำให้ต้อง “ทรมาน” อยู่กับแฟน (คนที่คุณไม่ได้รัก และเขาก็ไม่ได้รักคุณ) เพียงแต่ “ยื้อกันไป” เพียงเพราะ “เคยชิน” กับกิจวัตรประจำวันเช่นเดิมๆ ที่ดูจะ “ลงตัว” แล้วในชีวิตช่วงนั้นๆ (เพราะไม่แน่ใจว่า ถ้าต้องเลิกกับเขาแล้วหาใหม่ จะ “เข้ากันได้” เช่นนี้หรือเปล่า)
กล้วที่จะยอมรับความจริงว่าเราอยู่ในฐานะ “กิ๊ก” เท่านั้น รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รักเราแล้ว เขามีแฟนอยู่แล้ว แต่เรายังคง “หลอกตัวเอง” อยู่ได้ว่า “สักวันเขาจะต้องเลิกกัน แล้วเราก็จะได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นไปเป็นแฟนอย่างเต็มตัว” (เพ้อฝันสิ้นดี)
กลัวที่จะ “เริ่มต้นรักใคร หรือมีแฟนใหม่” เพราะประสบการณ์ หรือความทรงจำที่เจ็บปวดในอดีต คอยหลอกหลอน ตอกย้ำ และยังคงมีคำถามวิ่งวนเวียนอยู่ในสมองตลอดเวลา (กล้าๆ กลัวๆ ชีวิตจึงวนเวียนอยู่ในความทุกข์)
กลัวที่จะเสียเขาไป แล้วจะอยู่คนเดียวบน “คานทอง” ไม่ได้ จึงยอมทำทุกๆอย่าง เพื่อจะ “ยื้อยุด ฉุดกระชาก” ให้เขามาอยู่กับเราตรงนี้ (อะไรที่ไม่ใช่ของๆเรา เขาไม่ได้เกิดมาเพื่อเรา ก็ปล่อยเขาไปเถอะ)
ไม่ว่าคุณจะอยู่ใน “อารมณ์” ไหนๆก็ตาม ทุกอารมณ์เหล่านี้ ก็เริ่มมาจาก “ความกลัว” ทั้งสิ้น แต่บางที “การเปลี่ยนแปลง ก็ไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวเสมอไป อาจจะมีอะไรใหม่ๆรอเราอยู่ก็ได้ จะ “จมปลัก” อยู่ทำไมล่ะคะ
โดยปกติร่างกายมนุษย์ก็ “ปรับอุณหภูมิ” เกือบจะตลอดเวลาอยู่แล้ว (ไม่เห็นว่าการปรับเปลี่ยนแต่ละครั้ง จะทำให้ชีวิตของมนุษย์คนไหนถึงคราว “วิบัติ” ได้สักคน) ดังนั้น ถึงเวลาหรือยัง? ที่คุณควรจะ “ปรับ เปลี่ยน และเลือกเส้นทางดำเนินชีวิต” ทำในสิ่งที่คุณต้องการเสียที อย่าได้นำชีวิตของคุณไปให้ “ตกเป็นเมืองขึ้น” ของชีวิตใครอีกเลย
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
