เย้ เย้ พรุ่งนี้ เราก็จะเดินทางไป “เกาะช้าง” อีกแล้ว จะได้เห็นทะเลอีกแล้ว จะได้ ไปทาน Pizza ที่แสนอร่อย, ข้าวผัดที่รสชาติเบสิก, โรตีใส่กล้วยหอมที่อร่อยที่สุด, หมูย่าง ข้าวเหนียว และน้ำจิ้มแจ่ว (รสชาติกลมกล่อมที่สุด), หมูแดดเดียว กับใบมะกรูดทอด ทานกับซอสพริกแสนอร่อย, ไก่มาเฟีย (เมนูเด็ด) และมาม่า cup noodle (อาหารจำเป็น ยามสาย) แต่ที่อยากทานมากที่สุด ก็คือ มาม่าผัด (คราวก่อนไปแล้ว เห็นฝรั่งนั่งทานกันอย่างอร่อย ครั้งนี้ต้องไปขอลองเสียหน่อย) พรุ่งนี้ต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 เดินทางแต่เช้ามืด (โอมเพี้ยง ขอให้พรุ่งนี้ฝนอย่าตกเลย) ส่วนเรื่อง “วันกลับ” (ไม่มีกำหนดกลับอย่างเป็นทางการคะ คาดว่าคงจะนานกว่าทุกๆครั้งที่ไป)
ถ้าจะเปรียบเทียบ “ชีวิต และความสะดวกสบาย” ระหว่าง “กรุงเทพ” และ “เกาะช้าง” นั้น แตกต่างกันอย่างมาก
ที่กรุงเทพ เราสามารถไปไหนได้อย่างอิสระ อยากไป shopping ที่ไหน ทานข้าวที่ไหน ก็แค่คว้า “กุญแจรถ” ขับออกไป, หากรู้สึกเหงาๆ ก็เปิดดู true visions, ไม่ว่าอากาศภายนอกจะร้อนแค่ไหน เราไม่เคยได้รับรู้ นอนห้องแอร์ อุณหภูมิคงที่ตลอด, อยากรู้ อยากอ่านข่าวอะไร ก็แค่เปิด notebook เข้า Internet
ที่เกาะช้าง ไม่ค่อยสะดวกนักที่จะออกไปไหน, ไม่ค่อยได้ดูทีวี, ไม่ได้เล่น Internet, อากาศตอนกลางวันร้อนมาก กลางคืนก็หนาวมากเช่นกัน บางทีอยู่ๆฝนก็ตกมาแบบไม่ให้รู้เนื้อ รู้ตัว
ที่กรุงเทพ ชีวิตเราตื่นตั้งแต่เช้า มีกิจกรรมทำตลอดจนจรดค่ำ (จนหลายครั้งเราแทบไม่มีโอกาสได้คุยกับตัวเราเอง)
ที่เกาะช้าง ชีวิตเริ่มมี “ความเฉื่อยลง” ได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ได้พักสมอง และปล่อยจินตนาการให้หลุดเข้าไปใน “ห้วงเสรี”
เมื่อเปรียบเทียบ ชั่งน้ำหนักด้วยเหตุผลแล้ว ทั้งกรุงเทพ และเกาะช้าง ก็มี “มนต์เสน่ห์” ในการใช้ชีวิตของเราต่างกัน
ถึง คุณ (เจ้าของหัวใจของหนู)
หนูคง “ห่างหาย” จากการถ่ายทอดความในใจหนูผ่าน “ตัวอักษร” ไปสักพักนะคะ แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย แม้เราไม่สามารถ “สื่อสารกัน” ผ่านตัวอักษร แต่เราก็สามารถสื่อสารกันในช่องทางอื่นๆได้อย่างแน่นอน (ไม่ต้องมายิ้มเลย หนูอ่านความคิดคุณออกนะ)
พรุ่งนี้หนูจะเดินทางแล้ว คุณบอกว่า “คุณห่วงหนู จะหายห่วงได้ก็เมื่อหนูถึงจุดหมายปลายทางแล้ว” หนูอยากจะบอกคุณว่า “ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูไม่เป็นไรคะ ต้องปลอดภัย เพราะตราบใดที่หนูมีความรักของคุณอยู่กับหนู ไม่มีอันตราย หรือความกลัวใดๆ ที่จะ “ก้าวข้ามผ่านมา” ทำร้ายหนูได้อย่างแน่นอน”
เราได้มีโอกาสคุยกันเรื่อง “วันสงกรานต์” หนูก็บอกเล่าคุณ และขออนุญาติไปในตัวว่า “หนูขอไปเล่นสงกรานต์ได้ไหมคะ” คุณนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะตอบว่า “แล้วแต่” หนูฟังแล้วก็ยิ้มๆ หนูจึงพูดกับคุณว่า “ที่รักคะ ณ ตอนนี้คุณมีสิทธิ์ที่จะห้าม หรือแสดงความคิดเห็นส่วนตัวของคุณ (ว่าหนูควรทำอะไร ไม่ควรทำอะไร) ได้อย่างเสรี แต่ต้องมีเหตุผล (ที่เพียงพอ) เพราะคุณคือเจ้าของหัวใจหนูแล้ว คุณมีสิทธิ์ที่จะกังวล สั่งห้าม หรือ สั่งงด กิจกรรมที่คุณรู้สึกว่า หนูไม่ควรทำ” หนูให้อิสระคุณเต็มที่ (ก็หัวใจหนูเป็นของคุณแล้วนี่คะ หนูเชื่อว่า ด้วยความรักของคุณ คุณหวังดีต่อหนูแน่นอน) เพราะมันเป็น “สิทธิ์โดยชอบธรรม” ของคุณ
หนูเพิ่ง “ค้นพบสัจธรรม” ที่ว่า “ทำไมคู่รักบางคู่ เวลาทะเลาะกันแล้ว จากเรื่องเล็กๆ ได้กลายเป็นเรื่องใหญ่ๆ หรือบางทีก็อาจลามปามไปถึงการทำร้ายร่างกาย ท้าเลิก ประชดรักกันไปต่างๆนาๆ นั่นเพราะพวกเขาทั้งสองปล่อยให้ ทิฐิ อารมณ์ อยู่เหนือความรัก และทำไมคู่รักบางคู่ พอเริ่มที่จะทะเลาะกันแล้ว พวกเขาก็จะพยายามขอโทษซึ่งกันและกัน ค่อยๆหาเหตุผลในเชิงบวกมาเพื่อป้องกัน “มรสุม” ที่กำลังจะเกิดขึ้น นั่นเพราะทุกๆวินาทีในชีวิตของพวกเขา ไม่ยอมปล่อยให้อารมณ์ใดๆ มาอยู่เหนือความรัก (ไม่ว่าความผิดจะร้ายแรงแค่ไหน อารมณ์ของพวกเขาจะกระเจิงออกไปแค่ไหน แต่ “ความรัก” ก็มีพลังผสานให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ)
หนูถึงได้เข้าใจในวันนี้ว่า เพราะอะไร? เราสองคนถึงแทบจะไม่มีการทะเลาะกันเลย หรือถ้าจะไม่เข้าใจกัน ก็อาจมีสาเหตุมาจากเรื่องเดียวก็คือ “เราทั้งสองต่างคน ต่างรักกันและกันมากเกินไป ต้องการกันและกันมากเกินไป” (ซึ่งเมื่อเหตุผลใดๆ ที่เกิดมาจาก “พื้นฐานความรัก” เหตุผลเหล่านั้นก็เป็นอัน “ตกไป”)
หากมองในอีกมุม การที่เราสื่อสารกันไม่เข้าใจบ้าง ก็เป็น “สิ่งที่ดีเหมือนกัน” เพราะ เวลาที่เรา “ไม่เข้าใจ” กันทีไร “ความรัก ก็จะมาสั่นกระดิ่งเตือนให้เรารับรู้โดยทันทีว่า ความรักที่เรามีต่อกันและกันนั้น ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่อารมณ์ใดๆจะมาชนะได้”
“ความรักแท้” ไม่เคย “ทำร้าย” ใคร หนูมั่นใจในความรักของเรา และหนูเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่า “พื้นฐาน และจุดเริ่มต้น” ของความรักของเรานั้น ไม่ได้เริ่มจากการใช้สมองส่วนใดทั้งสิ้น ความรักของเรา เริ่มต้นจาก “หัวใจ” ดังนั้น จึงไม่มีสิ่งไหน “ทำลาย” ได้
Thanks for being here with me!!!
In you, Nothing in this world can make me FEAR!!!!
แล้วเจอกันนะคะที่รัก
In You.
ถ้าจะเปรียบเทียบ “ชีวิต และความสะดวกสบาย” ระหว่าง “กรุงเทพ” และ “เกาะช้าง” นั้น แตกต่างกันอย่างมาก
ที่กรุงเทพ เราสามารถไปไหนได้อย่างอิสระ อยากไป shopping ที่ไหน ทานข้าวที่ไหน ก็แค่คว้า “กุญแจรถ” ขับออกไป, หากรู้สึกเหงาๆ ก็เปิดดู true visions, ไม่ว่าอากาศภายนอกจะร้อนแค่ไหน เราไม่เคยได้รับรู้ นอนห้องแอร์ อุณหภูมิคงที่ตลอด, อยากรู้ อยากอ่านข่าวอะไร ก็แค่เปิด notebook เข้า Internet
ที่เกาะช้าง ไม่ค่อยสะดวกนักที่จะออกไปไหน, ไม่ค่อยได้ดูทีวี, ไม่ได้เล่น Internet, อากาศตอนกลางวันร้อนมาก กลางคืนก็หนาวมากเช่นกัน บางทีอยู่ๆฝนก็ตกมาแบบไม่ให้รู้เนื้อ รู้ตัว
ที่กรุงเทพ ชีวิตเราตื่นตั้งแต่เช้า มีกิจกรรมทำตลอดจนจรดค่ำ (จนหลายครั้งเราแทบไม่มีโอกาสได้คุยกับตัวเราเอง)
ที่เกาะช้าง ชีวิตเริ่มมี “ความเฉื่อยลง” ได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ได้พักสมอง และปล่อยจินตนาการให้หลุดเข้าไปใน “ห้วงเสรี”
เมื่อเปรียบเทียบ ชั่งน้ำหนักด้วยเหตุผลแล้ว ทั้งกรุงเทพ และเกาะช้าง ก็มี “มนต์เสน่ห์” ในการใช้ชีวิตของเราต่างกัน
ถึง คุณ (เจ้าของหัวใจของหนู)
หนูคง “ห่างหาย” จากการถ่ายทอดความในใจหนูผ่าน “ตัวอักษร” ไปสักพักนะคะ แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย แม้เราไม่สามารถ “สื่อสารกัน” ผ่านตัวอักษร แต่เราก็สามารถสื่อสารกันในช่องทางอื่นๆได้อย่างแน่นอน (ไม่ต้องมายิ้มเลย หนูอ่านความคิดคุณออกนะ)
พรุ่งนี้หนูจะเดินทางแล้ว คุณบอกว่า “คุณห่วงหนู จะหายห่วงได้ก็เมื่อหนูถึงจุดหมายปลายทางแล้ว” หนูอยากจะบอกคุณว่า “ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูไม่เป็นไรคะ ต้องปลอดภัย เพราะตราบใดที่หนูมีความรักของคุณอยู่กับหนู ไม่มีอันตราย หรือความกลัวใดๆ ที่จะ “ก้าวข้ามผ่านมา” ทำร้ายหนูได้อย่างแน่นอน”
เราได้มีโอกาสคุยกันเรื่อง “วันสงกรานต์” หนูก็บอกเล่าคุณ และขออนุญาติไปในตัวว่า “หนูขอไปเล่นสงกรานต์ได้ไหมคะ” คุณนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะตอบว่า “แล้วแต่” หนูฟังแล้วก็ยิ้มๆ หนูจึงพูดกับคุณว่า “ที่รักคะ ณ ตอนนี้คุณมีสิทธิ์ที่จะห้าม หรือแสดงความคิดเห็นส่วนตัวของคุณ (ว่าหนูควรทำอะไร ไม่ควรทำอะไร) ได้อย่างเสรี แต่ต้องมีเหตุผล (ที่เพียงพอ) เพราะคุณคือเจ้าของหัวใจหนูแล้ว คุณมีสิทธิ์ที่จะกังวล สั่งห้าม หรือ สั่งงด กิจกรรมที่คุณรู้สึกว่า หนูไม่ควรทำ” หนูให้อิสระคุณเต็มที่ (ก็หัวใจหนูเป็นของคุณแล้วนี่คะ หนูเชื่อว่า ด้วยความรักของคุณ คุณหวังดีต่อหนูแน่นอน) เพราะมันเป็น “สิทธิ์โดยชอบธรรม” ของคุณ
หนูเพิ่ง “ค้นพบสัจธรรม” ที่ว่า “ทำไมคู่รักบางคู่ เวลาทะเลาะกันแล้ว จากเรื่องเล็กๆ ได้กลายเป็นเรื่องใหญ่ๆ หรือบางทีก็อาจลามปามไปถึงการทำร้ายร่างกาย ท้าเลิก ประชดรักกันไปต่างๆนาๆ นั่นเพราะพวกเขาทั้งสองปล่อยให้ ทิฐิ อารมณ์ อยู่เหนือความรัก และทำไมคู่รักบางคู่ พอเริ่มที่จะทะเลาะกันแล้ว พวกเขาก็จะพยายามขอโทษซึ่งกันและกัน ค่อยๆหาเหตุผลในเชิงบวกมาเพื่อป้องกัน “มรสุม” ที่กำลังจะเกิดขึ้น นั่นเพราะทุกๆวินาทีในชีวิตของพวกเขา ไม่ยอมปล่อยให้อารมณ์ใดๆ มาอยู่เหนือความรัก (ไม่ว่าความผิดจะร้ายแรงแค่ไหน อารมณ์ของพวกเขาจะกระเจิงออกไปแค่ไหน แต่ “ความรัก” ก็มีพลังผสานให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ)
หนูถึงได้เข้าใจในวันนี้ว่า เพราะอะไร? เราสองคนถึงแทบจะไม่มีการทะเลาะกันเลย หรือถ้าจะไม่เข้าใจกัน ก็อาจมีสาเหตุมาจากเรื่องเดียวก็คือ “เราทั้งสองต่างคน ต่างรักกันและกันมากเกินไป ต้องการกันและกันมากเกินไป” (ซึ่งเมื่อเหตุผลใดๆ ที่เกิดมาจาก “พื้นฐานความรัก” เหตุผลเหล่านั้นก็เป็นอัน “ตกไป”)
หากมองในอีกมุม การที่เราสื่อสารกันไม่เข้าใจบ้าง ก็เป็น “สิ่งที่ดีเหมือนกัน” เพราะ เวลาที่เรา “ไม่เข้าใจ” กันทีไร “ความรัก ก็จะมาสั่นกระดิ่งเตือนให้เรารับรู้โดยทันทีว่า ความรักที่เรามีต่อกันและกันนั้น ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่อารมณ์ใดๆจะมาชนะได้”
“ความรักแท้” ไม่เคย “ทำร้าย” ใคร หนูมั่นใจในความรักของเรา และหนูเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่า “พื้นฐาน และจุดเริ่มต้น” ของความรักของเรานั้น ไม่ได้เริ่มจากการใช้สมองส่วนใดทั้งสิ้น ความรักของเรา เริ่มต้นจาก “หัวใจ” ดังนั้น จึงไม่มีสิ่งไหน “ทำลาย” ได้
Thanks for being here with me!!!
In you, Nothing in this world can make me FEAR!!!!
แล้วเจอกันนะคะที่รัก
In You.
