สวัสดี วันอาทิตย์สบายๆ แต่ “กิจกรรม” ในวันนี้ของเรา ค่อนข้างหนักเชียวล่ะ กิจกรรมสุดท้าย ก็คือ “ซ้อมเพลง” กว่าจะเลิกก็สองทุ่มกว่าๆ กลับมาถึงบ้าน สามทุ่มกว่า เราก็เปิดทีวี ไปด้วยพร้อมๆกับทานข้าวเย็น ดูอะไรไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง Remote ไปหยุดอยู่ที่ช่อง 9 มีเทปการคัดเลือกผู้เข้าแข่งขัน The Star 5 และเหมือนฟ้าประทานให้มีโอกาสได้เห็น “เขา” คนนั้นอีกครั้ง เขาคนนั้น ชื่อ “ดิว” เคยเป็น 1 ใน 20 คนสุดท้ายของ AF4 ถ้าเพื่อนๆคนไหนติดตามอ่านงานเขียนของเราจาก Lesla อาจพอจำได้บ้างว่า “เราค่อนข้างชอบเขา ความเป็นส่วนตัวของเขา และด้วยบุคลิกที่แตกต่าง ขวางโลกนี่แหละ เขาเป็น ผู้ชายคนเดียวในโลกที่เราได้ฟังเสียงเขาแล้ว เรารู้สึกถึงรอยยิ้มที่มาจากหัวใจ” และเขาก็ทำสำเร็จจนได้ เขาติด 1 ใน 5 ตัวแทนภาคอีสาน (ยินดีด้วยนะคะดิว เราหวังว่า เราจะได้เห็นคุณร้องเพลงบนเวทีอีกครั้งนึง และหวังว่า เสียงของคุณ จะช่วยกระตุ้นให้เรามีรอยยิ้มได้อีกครั้ง)
ก็เป็นอันรู้กันนะคะว่า ความสัมพันธ์ และความรักแบบพวกเรา (ทอม ดี้ และเลส) ทั้งหลายนั้น ไม่สามารถที่จะ “เปิด” โรงงานผลิตลูก เพื่อกระจายพันธุกรรมไปสู่สังคมได้ ดังนั้น คงไม่แปลก ที่พวกเราจะ “อุปโลป” นำเอาสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ น่ารัก species หรือสายพันธุ์ต่างๆ มาเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัว เพื่อ “เติมเต็ม” ส่วนที่ขาดไป
“พี” ทอม และ “นี” ดี้ วัยกลางคน (30 up) ได้คบกันมานานเกือบปีแล้ว ทั้งคู่มีความตั้งใจที่จะอยู่ด้วยกันจนกว่าใครสักคนจะตายกันไปข้างนึง (ความคิดดีนะคะ แต่ทางปฏิบัติล่ะ จะทำได้หรือ?) เขารักและให้เกียรติเธอทุกอย่าง วันนึงทั้งคู่ไปเดินตลาดนัดจตุจักรด้วยกัน เธอรบเร้าอยากได้น้องหมาพันธ์ชิสุห์ เธอให้เหตุผลว่า “เขา เธอ และน้องหมา จะหลอมรวมกันเป็น ครอบครัว” เขาตามใจเธอ ซื้อน้องหมามาเลี้ยง ชีวิตรอบตัวดูจะสวยงามไปหมด
ผ่านไป 3 ปี สำหรับชีวิตครอบครัวที่ดูเหมือนจะอบอุ่น หากแต่ “อุบัติเหตุความรัก” มักจะมาตอนที่เราไม่ทันได้ตั้งตัวเสมอ เมื่อเธอได้ไป “สะดุด” ความหล่อ และรวย ของทอมอีกคน สาเหตุนี้ ทำให้ครอบครัวเริ่มจะมีปัญหา และที่แย่กว่านั้น ก็เมื่อทอมคนนั้น ตกลงปลงใจคบกับเธอ
และ ณ วันนั้นเธอจึงตัดสินใจเห็นแก่ตัว ขอ “แยกทาง” กับเขา โดยไม่สนใจว่าน้องหมา (ที่เธอเคยรบเร้าอยากจะได้) จะต้องเป็น “กำพร้า” เธอโยนน้องหมา ให้เป็น “ภาระ” ของเขา เขาต้องแยกออกไปเช่า apartment ซึ่งก็ไม่สามารถนำน้องหมาไปเลี้ยงได้ ไม่ว่าเขาจะรักน้องหมามากแค่ไหน เขาก็ต้อง “จับใจ และตัดใจ” ส่งน้องหมาไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด
ถ้าจะถามว่าเขาเสียใจไหม? แน่นอน เขาเสียใจมาก แต่ก็นะ เมื่อคนสองคนคบกันแล้ว ไปด้วยกันไม่รอด ก็ต้องแยกทาง ดูเหมือนจะเป็น “วัฏจักร” ของชีวิต แต่ “ผลกรรม” ของการแยกทางของเขาและเธอ กลับไปกระทบสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะเสียใจที่สุด ที่ไม่รู้เรื่อง รู้ราว เริงร่ามีชีวิตอยู่เป็นครอบครัวได้ยังไม่ถึงครึ่งชีวิตดี ก็ต้องถูก “เนรเทศ” ไปประสบชะตากรรมที่ไม่ยุติธรรมเสียแล้ว
ฝากไว้นะคะ สำหรับเพื่อนๆที่คิดจะใช้ “สัตว์เลี้ยง” เป็นตัว “เชื่อม” หรือ “ผูกสัมพันธ์” ความรักคู่ของคุณ ถ้าคุณไม่แน่ใจจริงๆ กับความรักของคุณในครั้งนี้ อย่าคิดเพียงแต่ว่า “อยากเติมเต็มให้กับชีวิตคู่ของคุณ โดยลืมที่จะคิดถึงสิ่งที่ควรรับผิดชอบ กับผลที่จะตามมา หากเกิดเหตุการณ์ไม่แน่นอนในอนาคต”
ได้โปรด!!! อย่า!!! ไปหาสิ่งมีชีวิตมาร่วมทรมานด้วยเลย สงสารพวกเขาคะ (ไม่ใช่แค่มนุษย์เท่านั้นที่มีหัวใจ รู้สึกเป็น สัตว์และสิ่งมีชีวิตทุกตัวในโลก ก็รู้สึกเช่นกัน)
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
ก็เป็นอันรู้กันนะคะว่า ความสัมพันธ์ และความรักแบบพวกเรา (ทอม ดี้ และเลส) ทั้งหลายนั้น ไม่สามารถที่จะ “เปิด” โรงงานผลิตลูก เพื่อกระจายพันธุกรรมไปสู่สังคมได้ ดังนั้น คงไม่แปลก ที่พวกเราจะ “อุปโลป” นำเอาสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ น่ารัก species หรือสายพันธุ์ต่างๆ มาเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัว เพื่อ “เติมเต็ม” ส่วนที่ขาดไป
“พี” ทอม และ “นี” ดี้ วัยกลางคน (30 up) ได้คบกันมานานเกือบปีแล้ว ทั้งคู่มีความตั้งใจที่จะอยู่ด้วยกันจนกว่าใครสักคนจะตายกันไปข้างนึง (ความคิดดีนะคะ แต่ทางปฏิบัติล่ะ จะทำได้หรือ?) เขารักและให้เกียรติเธอทุกอย่าง วันนึงทั้งคู่ไปเดินตลาดนัดจตุจักรด้วยกัน เธอรบเร้าอยากได้น้องหมาพันธ์ชิสุห์ เธอให้เหตุผลว่า “เขา เธอ และน้องหมา จะหลอมรวมกันเป็น ครอบครัว” เขาตามใจเธอ ซื้อน้องหมามาเลี้ยง ชีวิตรอบตัวดูจะสวยงามไปหมด
ผ่านไป 3 ปี สำหรับชีวิตครอบครัวที่ดูเหมือนจะอบอุ่น หากแต่ “อุบัติเหตุความรัก” มักจะมาตอนที่เราไม่ทันได้ตั้งตัวเสมอ เมื่อเธอได้ไป “สะดุด” ความหล่อ และรวย ของทอมอีกคน สาเหตุนี้ ทำให้ครอบครัวเริ่มจะมีปัญหา และที่แย่กว่านั้น ก็เมื่อทอมคนนั้น ตกลงปลงใจคบกับเธอ
และ ณ วันนั้นเธอจึงตัดสินใจเห็นแก่ตัว ขอ “แยกทาง” กับเขา โดยไม่สนใจว่าน้องหมา (ที่เธอเคยรบเร้าอยากจะได้) จะต้องเป็น “กำพร้า” เธอโยนน้องหมา ให้เป็น “ภาระ” ของเขา เขาต้องแยกออกไปเช่า apartment ซึ่งก็ไม่สามารถนำน้องหมาไปเลี้ยงได้ ไม่ว่าเขาจะรักน้องหมามากแค่ไหน เขาก็ต้อง “จับใจ และตัดใจ” ส่งน้องหมาไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด
ถ้าจะถามว่าเขาเสียใจไหม? แน่นอน เขาเสียใจมาก แต่ก็นะ เมื่อคนสองคนคบกันแล้ว ไปด้วยกันไม่รอด ก็ต้องแยกทาง ดูเหมือนจะเป็น “วัฏจักร” ของชีวิต แต่ “ผลกรรม” ของการแยกทางของเขาและเธอ กลับไปกระทบสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะเสียใจที่สุด ที่ไม่รู้เรื่อง รู้ราว เริงร่ามีชีวิตอยู่เป็นครอบครัวได้ยังไม่ถึงครึ่งชีวิตดี ก็ต้องถูก “เนรเทศ” ไปประสบชะตากรรมที่ไม่ยุติธรรมเสียแล้ว
ฝากไว้นะคะ สำหรับเพื่อนๆที่คิดจะใช้ “สัตว์เลี้ยง” เป็นตัว “เชื่อม” หรือ “ผูกสัมพันธ์” ความรักคู่ของคุณ ถ้าคุณไม่แน่ใจจริงๆ กับความรักของคุณในครั้งนี้ อย่าคิดเพียงแต่ว่า “อยากเติมเต็มให้กับชีวิตคู่ของคุณ โดยลืมที่จะคิดถึงสิ่งที่ควรรับผิดชอบ กับผลที่จะตามมา หากเกิดเหตุการณ์ไม่แน่นอนในอนาคต”
ได้โปรด!!! อย่า!!! ไปหาสิ่งมีชีวิตมาร่วมทรมานด้วยเลย สงสารพวกเขาคะ (ไม่ใช่แค่มนุษย์เท่านั้นที่มีหัวใจ รู้สึกเป็น สัตว์และสิ่งมีชีวิตทุกตัวในโลก ก็รู้สึกเช่นกัน)
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
