ห่างหายจากการเขียนไป 2 วัน ช่วงนี้เรายุ่งๆ และกำลังหมกมุ่นอยู่กับการถักไหมพรม ตอนนี้ ถักเสร็จหลายอันแล้ว (เริ่มจะเบื่อนิดหน่อย ต้องรีบทำที่เหลือให้เสร็จ) เวลาที่ถัก เราก็จะเปิดทีวี ดู "หลินปิง" ที่ถ่ายทอด 24 ชั่วโมง ดูความน่ารักของชีวิตเล็กๆ ที่ใสบริสุทธิ์ (สนุกกว่ามาสนใจชีวิตมนุษย์เยอะเลย)
อากาศที่ กทม. ตอนนี้เย็นกำลังสบาย ทำให้วันนี้เรานั่งรถเมล์ไปเดินเล่นมาบุญครอง เราต้องเตรียมตัว เพราะวันพฤหัสนี้ เราต้องเดินทางไปภูเก็ต (ซึ่งไม่มีกำหนดวันกลับ เพราะยังไม่ได้ซื้อตั๋วเครื่องบินกลับเลย)
วันนี้ขณะที่เรารับประทานอาหารเย็น เรายอมรับเลยว่า "เราเหมือนเป็นส่วนเกินในโต๊ะอาหาร" เพราะคุณพ่อ และคุณแม่เรา จะตักกับข้าวให้กัน คุยกันเรื่องต่างๆ แล้วยิ้ม หัวเราะ (โดยเฉพาะเรื่องเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ที่พ่อ และแม่เราชอบไปเล่นด้วย ก็พอเข้าใจนะคะ ว่าพ่อ และแม่เราอยากจะได้หลาน แต่ดูเหมือนว่า พวกท่านคงไม่ได้อุ้มหลานในสายเลือดแน่นอน) เราได้แต่นั่งทานนิ่งๆ เพราะว่าเราไม่รู้ว่าจะ "แทรก" การสนทนายังไง? เพราะดูเหมือน เราคงไม่รู้เรื่องที่พวกท่านพูดกัน และพวกท่าน
ต้องยอมรับว่า เรา "อิจฉา" คุณพ่อ และคุณแม่เรามากๆ คุณพ่อเราเป็นคนต่างจังหวัดธรรมดา ไม่มีฐานะ สมัยเด็กต้องอาศัยอยู่ที่วัด เพราะคุณตา และคุณยาย ไม่มีปัญหาที่จะส่งเสีย และ ณ ที่นั้น ก็ได้หล่อหลอมความเป็นคุณพ่อ ให้ปรากฏ ทั้งเรื่องการใช้ชีวิต การมองชีวิต ฯลฯ
ส่วนคุณแม่ เป็นผู้หญิงที่ถูกเลี้ยงมาแบบคุณหนู พี่น้องคุณแม่ทุกคน จะมีพี่เลี้ยงประจำตัว ตั้งแต่แรกเกิด ชีวิตคุณแม่ ไม่เคยลำบาก ไม่เคยต้องทำงานหนัก ไม่เคยที่จะเหน็ดเหนื่อยเลย คุณแม่ประสบความสำเร็จมาตลอดทั้งชีิวิต ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน การงาน และเรื่องความรัก มีคนมาจีบคุณแม่มากมาย (ตอนนั้นคุณแม่เราเป็นแอร์ฯ) แต่คุณแม่ก็ยังใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานต่อไป
จนอายุได้ 32 เมื่อคุณแม่ได้มาเจอคุณพ่อ ชายผู้ธรรมดาคนนึง ทำงานอย่างบ้าคลั่ง ใช้ชีวิตอย่างประหยัด เก็บเงินเก่งยิ่งกว่าสิ่งใดๆ แม่รู้สึกประทับใจพ่อตั้งแต่แรกพบ เพราะเขาไม่เคยที่จะพูดจา หรือแสดงท่าทางจีบแม่เลยสักครั้ง และในที่สุด ไม่ว่าด้วยโชคชะตา หรืออะไรก็ตาม ก็ดลบันดาลให้ คนที่ต่างกันแบบสุดขั้วทั้งสอง ได้มารัก และแต่งงานกัน ท่ามกลางความไม่เห็นด้วย ของญาติพี่น้องฝั่งแม่ และเวลาก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า "ทั้งคู่ เกิดมาเป็นคู่แท้ของกันและกันอย่างแท้จริง"
ตั้งแต่เราจำเรื่องราวได้ เราก็พบว่า แม่ ผู้หญิงที่จะกระทำทุกอย่างเพื่อที่จะทำให้พ่อ ชายคนรัก มีความสุขที่สุด
แม่จะทำกับข้าวในทุกๆเย็น ให้คุณพ่อทาน (หากวันไหนพ่อไม่ทานข้าว เราและน้องสาวก็ต้อง "อด" ด้วย เพราะแม่จะไม่ทำอาหารวันนั้น ต้องหาทานเอง) แม่ให้เหตุผลว่า "แม่ขี้เกียจทำกับข้าว"
แม่จะรอคุณพ่อทานข้าวเสมอ ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน (เราและน้องสาวก็ต้องรอด้วย) แม่ชอบพูดว่า "ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด คือเราได้ทานข้าวร่วมกับคนที่เรารัก"
แม่จะคอยหาข้าวเที่ยงให้พ่อทานอยู่เสมอ คอยสังเกตุว่า พ่อทานข้าวหรือยัง? (แม้แต่วันที่แม่ไม่สบาย แม่ก็ยังเต็มใจ ออกไปหาข้าวให้พ่อทาน)
แม่จะยอมออกไปซื้ออาหารบางประเภท ที่แม่ไม่ชอบ เพียงแค่พ่อชอบ (เหตุผลก็เพียงพอแล้ว ที่จะฝืนใจตัวเอง) ดังนั้น ถ้าช่วงไหนพ่อชอบทานอะไร แม่จะซื้อมาติดบ้านไว้ตลอด
พ่อจะสังเกตุว่า แม่ชอบทานอะไร พ่อจะยอมเสียสละสิ่งที่พ่อชอบมาก เพียงเพื่อให้แม่ได้ทานจนอิ่มเสียก่อน (เวลาทานข้าว ถ้าพ่อเห็น แม่ตักอาหารใดเป็นจานแรก พ่อจะไม่แตะ จนกว่า แม่จะรวบช้อน เพราะพ่อคิดว่า นั่นคืออาหารที่แม่อยากทานที่สุด)
พ่อจะสร้าง และทำทุกอย่าง เพื่อให้แม่อยู่บ้านอย่างมีความสุข (ไม่ว่าจะเป็นทำความสะอาดบ้าน ต่อตู้ โต๊ะ เฟอร์นิเจอร์)
พ่อจะโทรหาแม่เสมอ หากสังเกตุว่า แม่หายไปไหนเป็นเวลานานๆ
พ่อจะจำได้เสมอว่า "แม่ชอบทานอะไร ไม่ชอบทานอะไร"
พ่อและแม่เราจะโทรคุยกันวันละหลายๆรอบ ถามไถ่ว่าอยู่ไหน? (แหม น่าอิจฉาจัง)
หากพ่อสังเกตุว่าแม่ "ไอ" พ่อจะเดินออกไปซื้อยาอมให้แม่" และนำมาให้แม่ บอกแม่ว่า "นี่คือของเหลื อ ซื้อมาแล้วกินไม่หมด" (ทั้งๆที่ยาอมห่อนั้นยังไม่ได้แกะ)
นี่คือ "ความน่ารัก ความรักแท้ ความผูกพัน" ของหัวใจสองดวง ที่พร้อมที่จะเต้นเพื่อกันแล้วกัน เราเห็น "พฤติกรรม" นี้แทบจะทุกวัน ดังนั้นก็ไม่แปลก หากในหัวใจของเราลึกๆ เรายังมีความหวังอยู่เสมอว่า "เราจะพบคนๆนั้น คนที่เป็น "รักแท้" ของเราอีกสักครั้งนึง"
ถ้าไม่นับช่วงเวลาที่ "ผจญภัย" ตามหาความรัก เราต้องยอมรับเลยว่า "เราเป็นอีกคน ที่ค่อนข้างโชคดีในเรื่องความรัก" (ไม่ได้หมายความว่า มีแฟนเยอะ มีแฟนหลากหลาย หรือ มีแฟนแล้วประสบความสำเร็จ) เพียงแต่ว่า เมื่อเจอความรักแล้ว ก็ยังมีตั้ง 2 ครั้ง ที่เป็น "รักแท้" (ที่หลายๆคน หาทั้งชีวิตแต่ไม่เคยได้เจอ)
หากคุณมี อีกคนที่รักคุณโดยไม่มีข้อแม้ และเงื่อนไข
หากคุณมี อีกคนที่จะคิดถึงความต้องการของคุณก่อนเสมอ
หากคุณมี หัวใจอีกดวง ที่พร้อมจะเต้นเพื่อคุณ
คุณจะ "ทำร้าย" หัวใจดวงนั้นไหม?
คุณจะ "ทอดทิ้ง" หัวใจดวงนั้นไหม?
คุณจะ "หลงลืม" หัวใจดวงนั้นไหม?
และอยากให้คุณรู้ไว้ว่า เมื่อคุณพบคนๆนั้นแล้ว คุณเป็นบุคคลที่โชคดีแล้ว อย่าได้ดิ้นรนต่อไปเลย เหนื่อยเปล่า!!!!!
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
