ถ้าพูดถึง “การรอคอย” คงไม่มีใครอยากจะทำ ยิ่งในสังคม และสภาพแวดล้อมที่ “ด่วนมา ด่วนไป” ด้วยแล้ว การที่คนๆหนึ่งจะหยุดกิจกรรมทุกอย่าง เพื่อที่จะ Focus กับคนอีกคนนึงนั้น หาได้ยากมากๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า “ไม่มี”
ลืมเรื่องนี้ไปได้เลย ถ้าคุณเป็นคนใจร้อน ด่วนได้ คุณคงไม่มีวันรอใครได้เกินหนึ่งชั่วโมงหรอก แต่สำหรับเธอคนนี้ เธอรอคนที่เธอรักได้ถึง 10 ปีเต็ม เธอคอยมองเขาอยู่ห่างๆ ผ่านรั้วที่ขวางกั้นเท่านั้น
ความผูกพันในวัยเด็กของ “เอ๋” ทอมอยู่บ้านเลขที่ 13 กับ “จิ๊บ” ดี้อยู่บ้านเลขที่ 14 ในซอยเดียวกัน เธอและเขารู้จักกันตั้งแต่เรียนอนุบาล ทุกๆเช้าเธอและเขา ก็ต้องขึ้นรถโรงเรียนคันเดียวกัน เรียนห้องเดียวกัน นั่งติดกัน ทั้งคู่สนิทกันจนถึง ม. 3 และแล้วเธอก็รวบรวมความกล้าบอกรักเขา หลังจากวันนั้น เขาและเธอก็คบหากันเป็นแฟนจนจบม.6 ทั้งคู่เลือกที่จะเข้ามหาวิทยาลัยคนละแห่งกัน บน “ทางแยกของชีวิต” นี้เอง ที่ทำให้ความผูกพันต้องแยกจาก เขาเริ่มไปติดสาวๆในมหาลัย ความรักเริ่มเปลี่ยนแปลงไป จืดจางไป สุดท้าย เขาก็บอกเลิกกับเธอ ด้วยความที่บ้านเธอและเขาอยู่ติดกัน เธอจึงได้รับรู้เหตุการณ์ต่างๆของเขา ไม่ว่าจะเป็นวันไหนที่เขาพาสาวเข้ามามี Sex ด้วย วันไหนที่เขาคุยโทรศัพท์และทะเลาะกับคนที่อยู่ปลายสาย เธอได้มองเห็นทั้งน้ำตา และรอยยิ้มของเขา ผ่านทางหน้าต่าง
บางทีเธอก็หงุดหงิดใจในความอ่อนแอของตัวเองว่า ทำไม? ไม่โทรไปหาเขา ไม่ส่ง SMS ไปหาเขา บอกความรู้สึกของเธอ ว่าจริงๆแล้ว เธอรักและแคร์เขามากแค่ไหน แต่สิ่งเดียวและคติเดียว ที่เธอคิดอยู่ในหัวก็คือ “ถ้าเขาเป็นของเรา เขาจะกลับมาเอง” (คติประเทศไหน?เนี่ย สังคมตอนนี้ ใครดี ใครเก่ง ใครแย่งได้ ก็จะได้นะจ๊ะ จะมารอประเภท ทอมคิดได้ ไม่มีหรอก ดี้อย่างเราต้องเป็นฝ่ายบุกบ้าง) แต่เธอก็เลือกที่จะรอคอย รอคอยเสียงโทรศัพท์จากเขา รอคอย SMS ของเขา รอคอยการได้เห็นรอยยิ้มของเขาอีกครั้ง เผื่อว่าเขาจะคิดได้แล้วเดินกลับมาหาเธอ ช่างเป็นกิจวัตรที่ทรมานมาก และการทรมานนี้ก็ต่อเนื่องมาเป็นเวลา 5 ปีแล้ว เธอก็ยอมรับและรับรู้นะ ว่าเรื่องระหว่างเธอและเขา ได้จบลงกันไปแล้ว แต่ด้วยความหวัง (ความหวังทำให้คนบางคน มีชีวิตอยู่ได้) เธอยืนยันกับเราว่า “เธอจะมองดูเขาอย่างห่วงใยแบบนี้ต่อไป ไม่ว่าเขาจะรับรู้หรือไม่ก็ตาม”
เรารับรู้เรื่องราวนี้ เราก็รู้สึกประทับใจ และสงสารเธอผู้นี้มากเลย แต่ไม่ว่า ความคิดเห็นของเราเกี่ยวกับเรื่องเธอนั้นจะเป็นอย่างไร เราก็ไม่สามารถที่จะไปชักจูงหรือโน้มน้าวเธอได้ ก็ต้องปล่อยให้เป็นไปตามแต่ใจเธอต้องการ
สำหรับใครที่กำลังรอใครบางคน แบบเธอคนนี้ “การรอคอยด้วยความรักเป็นสิ่งที่ดี” แต่คุณอย่าลืมนะคะ เวลาของชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก ถ้าคุณมัวแต่ย่ำเท้าอยู่กับที่ ปล่อยใจไว้กับใครแค่คนเดียว แล้วคุณจะได้เรียนรู้ความรักในมุมมองใหม่ได้ยังไง?
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
เพลง เหตุผลที่ทนเหงา - แอม ฟายน์ Am fine
มีคนมาถามชั้นบ่อย
ว่าทำไมชอบไปไหนคนเดียว
ทนเหงา มานานได้ยังไง
ใครเข้ามา ก้อไม่เคยว่าจะ สนใจ
ไม่มีใครรู้เหตุผลจิงๆ
ชั้นรู้ว่าชั้นรอเทอ
กลับมาเจอตามคำสัญญากัน
เพราะรัก ต้องเชื่อใจกันไว้
แต่ละวัน อยู่กับเงาเหงาจับหัวใจ
ขมใจไว้ ทั้งที่มันยากเหลือเกิน
* นอนก้อยังข่มตาไม่ลง
คิดมากทุกที
ว่าเทอยังดีอย่างเดิมมั๊ย
ยิ่งไกลห่างชั้นก้อยังห่วง
บอกเลยว่าหวงเทอเหลือเกิน
แต่ชั้น ขอวัดมันด้วยหัวใจ
ทนคำว่ารักไว้ทุกวัน
เหตุผลที่ชั้นต้องยอมทนเหงาใจ
ก้อคือเทอ เพราะรักเทอคือเหตุผล
รูปคู่เราก็วางอยู่
ยิ่งมาดูยิ่งซึมเข้าไปใหญ่
อ้างว้าง เดียวดายแต่ยังหวัง
วันนึงเทอ จะกลับมาแล้วบอกรักกัน
อีกไม่นาน ความเหงาจะจางหายไป
( ซ้ำ * ) ( ซ้ำ * )
ที่ทนเหงา ก้อเพราะเทอคือเหตุผล
ลืมเรื่องนี้ไปได้เลย ถ้าคุณเป็นคนใจร้อน ด่วนได้ คุณคงไม่มีวันรอใครได้เกินหนึ่งชั่วโมงหรอก แต่สำหรับเธอคนนี้ เธอรอคนที่เธอรักได้ถึง 10 ปีเต็ม เธอคอยมองเขาอยู่ห่างๆ ผ่านรั้วที่ขวางกั้นเท่านั้น
ความผูกพันในวัยเด็กของ “เอ๋” ทอมอยู่บ้านเลขที่ 13 กับ “จิ๊บ” ดี้อยู่บ้านเลขที่ 14 ในซอยเดียวกัน เธอและเขารู้จักกันตั้งแต่เรียนอนุบาล ทุกๆเช้าเธอและเขา ก็ต้องขึ้นรถโรงเรียนคันเดียวกัน เรียนห้องเดียวกัน นั่งติดกัน ทั้งคู่สนิทกันจนถึง ม. 3 และแล้วเธอก็รวบรวมความกล้าบอกรักเขา หลังจากวันนั้น เขาและเธอก็คบหากันเป็นแฟนจนจบม.6 ทั้งคู่เลือกที่จะเข้ามหาวิทยาลัยคนละแห่งกัน บน “ทางแยกของชีวิต” นี้เอง ที่ทำให้ความผูกพันต้องแยกจาก เขาเริ่มไปติดสาวๆในมหาลัย ความรักเริ่มเปลี่ยนแปลงไป จืดจางไป สุดท้าย เขาก็บอกเลิกกับเธอ ด้วยความที่บ้านเธอและเขาอยู่ติดกัน เธอจึงได้รับรู้เหตุการณ์ต่างๆของเขา ไม่ว่าจะเป็นวันไหนที่เขาพาสาวเข้ามามี Sex ด้วย วันไหนที่เขาคุยโทรศัพท์และทะเลาะกับคนที่อยู่ปลายสาย เธอได้มองเห็นทั้งน้ำตา และรอยยิ้มของเขา ผ่านทางหน้าต่าง
บางทีเธอก็หงุดหงิดใจในความอ่อนแอของตัวเองว่า ทำไม? ไม่โทรไปหาเขา ไม่ส่ง SMS ไปหาเขา บอกความรู้สึกของเธอ ว่าจริงๆแล้ว เธอรักและแคร์เขามากแค่ไหน แต่สิ่งเดียวและคติเดียว ที่เธอคิดอยู่ในหัวก็คือ “ถ้าเขาเป็นของเรา เขาจะกลับมาเอง” (คติประเทศไหน?เนี่ย สังคมตอนนี้ ใครดี ใครเก่ง ใครแย่งได้ ก็จะได้นะจ๊ะ จะมารอประเภท ทอมคิดได้ ไม่มีหรอก ดี้อย่างเราต้องเป็นฝ่ายบุกบ้าง) แต่เธอก็เลือกที่จะรอคอย รอคอยเสียงโทรศัพท์จากเขา รอคอย SMS ของเขา รอคอยการได้เห็นรอยยิ้มของเขาอีกครั้ง เผื่อว่าเขาจะคิดได้แล้วเดินกลับมาหาเธอ ช่างเป็นกิจวัตรที่ทรมานมาก และการทรมานนี้ก็ต่อเนื่องมาเป็นเวลา 5 ปีแล้ว เธอก็ยอมรับและรับรู้นะ ว่าเรื่องระหว่างเธอและเขา ได้จบลงกันไปแล้ว แต่ด้วยความหวัง (ความหวังทำให้คนบางคน มีชีวิตอยู่ได้) เธอยืนยันกับเราว่า “เธอจะมองดูเขาอย่างห่วงใยแบบนี้ต่อไป ไม่ว่าเขาจะรับรู้หรือไม่ก็ตาม”
เรารับรู้เรื่องราวนี้ เราก็รู้สึกประทับใจ และสงสารเธอผู้นี้มากเลย แต่ไม่ว่า ความคิดเห็นของเราเกี่ยวกับเรื่องเธอนั้นจะเป็นอย่างไร เราก็ไม่สามารถที่จะไปชักจูงหรือโน้มน้าวเธอได้ ก็ต้องปล่อยให้เป็นไปตามแต่ใจเธอต้องการ
สำหรับใครที่กำลังรอใครบางคน แบบเธอคนนี้ “การรอคอยด้วยความรักเป็นสิ่งที่ดี” แต่คุณอย่าลืมนะคะ เวลาของชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก ถ้าคุณมัวแต่ย่ำเท้าอยู่กับที่ ปล่อยใจไว้กับใครแค่คนเดียว แล้วคุณจะได้เรียนรู้ความรักในมุมมองใหม่ได้ยังไง?
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
เพลง เหตุผลที่ทนเหงา - แอม ฟายน์ Am fine
มีคนมาถามชั้นบ่อย
ว่าทำไมชอบไปไหนคนเดียว
ทนเหงา มานานได้ยังไง
ใครเข้ามา ก้อไม่เคยว่าจะ สนใจ
ไม่มีใครรู้เหตุผลจิงๆ
ชั้นรู้ว่าชั้นรอเทอ
กลับมาเจอตามคำสัญญากัน
เพราะรัก ต้องเชื่อใจกันไว้
แต่ละวัน อยู่กับเงาเหงาจับหัวใจ
ขมใจไว้ ทั้งที่มันยากเหลือเกิน
* นอนก้อยังข่มตาไม่ลง
คิดมากทุกที
ว่าเทอยังดีอย่างเดิมมั๊ย
ยิ่งไกลห่างชั้นก้อยังห่วง
บอกเลยว่าหวงเทอเหลือเกิน
แต่ชั้น ขอวัดมันด้วยหัวใจ
ทนคำว่ารักไว้ทุกวัน
เหตุผลที่ชั้นต้องยอมทนเหงาใจ
ก้อคือเทอ เพราะรักเทอคือเหตุผล
รูปคู่เราก็วางอยู่
ยิ่งมาดูยิ่งซึมเข้าไปใหญ่
อ้างว้าง เดียวดายแต่ยังหวัง
วันนึงเทอ จะกลับมาแล้วบอกรักกัน
อีกไม่นาน ความเหงาจะจางหายไป
( ซ้ำ * ) ( ซ้ำ * )
ที่ทนเหงา ก้อเพราะเทอคือเหตุผล
