ช่วงเดือนที่ผ่านมา ชีวิตของเราดู “วุ่นวาย” และ “แน่นเอียด” ด้วย “กิจกรรม และหน้าที่” ที่ต้องทำไม่เว้นแต่ละวัน นอนก็แทบไม่ได้นอน เรียกว่า “เป็นเดือนตุลา วิบากกรม ก็ว่าได้” ผ่านพ้นช่วงเวลาที่มีทั้งความสุข ความเศร้า และความอดทน ที่แสนจะสุดๆในชีวิตมาแล้ว
บางที ช่วงเวลาต่างๆ ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนบางทีเมื่อเราหันย้อนมอง ก็จะพบว่า “เราผ่านมาได้อย่างไร? ทั้งที่เคยกลัว และคิดว่า “ผ่านไปไม่ได้แน่ๆ” (คำว่า “เป็นไปไม่ได้” เป็นคำเฉพาะที่มีอยู่ในพจนานุกรม สำหรับ “คนเกียจคร้าน และคนโง่” เท่านั้น)
เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา เรานั่งรถทัวร์ไปส่งน้องพิมมา ช่วงเวลาที่เราต้อง “แยกจากความเคยชิน” (ที่มีเกือบตลอดทั้งเดือน) ช่างเป็นสิ่งที่ยากจริงๆ กับการที่ต้องกลับมา “ดำเนินชีวิต” อยู่เพียงลำพังคนเดียวอีกครั้ง เมื่อคืนนอนคนเดียว ก็ยังคงตื่นขึ้นมา หันไปข้างๆ เช่นทุกๆคืนที่ผ่านมา เพื่อห่มผ้าให้น้องพิมยามดึก แต่น้องไม่อยู่แล้ว (แย่จัง)
วีรกรรมของเธอตลอดช่วงเดือนที่ผ่านมานั้น มีเยอะมาก อย่างเช่น
“เธอไม่ชอบ (เอามาก) กับการทัวร์ส่องทอมของเรา” จึงทำให้ เรายิ้มในความไร้เดียงสา ที่น่ารักของเธอ
“คำว่า “ทอม” เป็นคำต้องห้ามของเรา ในขณะที่อยู่กับเธอ” เธอไม่ต้องการได้ยินเราพูดถึงทอม (ไม่ว่าจะทอมเด็ก ทอมแก่ ทอมกระป๋อง ทอมหลักกิโลเมตร)
เธอแสดงอาการไม่พอใจทันที หากเราจะเขียนเรื่อง “ทอม” เธอคงอยากให้เราเขียนเรื่องเธอ และสนใจแค่เธอ
เธอมักจะพูดว่า “ถ้าพี่เป็นดี้ น้องก็จะเป็นทอม” คำพูดนี้ ทำให้เราค่อนข้างหวั่นลึกๆในใจ
เธอคอย “สำรวจ และสอบถาม” ถึง โทรศัพท์ทุกสายที่โทรเข้ามาหาเรา
เธอไม่ชอบให้เราเข้าไปซื้อของที่ เซเว่น เพราะขณะนี้ เซเว่นสาขาหน้าบ้านเรามี พนักงานเป็นทอมเพิ่มมาอีกคนแล้ว
เพื่อนๆอ่านดู อาจจะฟังดูว่าเธอเป็นเด็ก “ขี้หวง” พฤติกรรมอาจจะใช้ แต่วิธีพูด และเหตุผลที่เธอนำมาบอกเรานั้น “เราแก้ตัว และเถียงเธอไม่ออกจริงๆ”
บางทีช่วงเวลาบางช่วง หากเราได้ Share และมีเด็กมาใช้ชีวิตร่วมด้วย เราก็จะ “ค้นพบ” การมองโลก และชีวิตในมุมมองที่เราไม่เคยสังเกตุเห็น เพราะ “เด็กๆ” มักจะมีความคิดที่ไม่ซับซ้อน เข้าใจง่าย ที่สำคัญหลายครั้ง ก็ทำให้เรา “อึ้ง” ไปได้เช่นกัน
ก่อนน้องพิมจะกลับไป เธอร่ำร้องเหลือเกินว่า อยากให้เราเขียนไดอารี่ให้เธอสักเรื่อง แต่ด้วยความเหนื่อยล้า และความวุ่นวายกับชีวิตในแต่ละวัน ทำให้เราไม่สามารถทำตามที่เธอขอได้ (แต่วันนี้พี่เขียนให้หนูแล้วนะคะ)
พี่ค่อนข้างเชื่อมั่นว่า ตลอด 20 วันที่เราได้อยู่ด้วยกันนั้น สิ่งที่พี่ “เฝ้าสอน” หนูนั้น (ประสบการณ์ ความช่างสังเกตุ และเทคนิค ที่ไม่ถูกบรรจุในหนังสือแบบเรียน) จะ “แทรกซึม” และทำให้หนู “เติบโต” ขึ้นมา เป็นคนที่ “ฉลาด” ในการที่ใช้ชีวิต (พี่จะเฝ้ามองต้นไม้เล็กๆ ที่พี่พรวนดิน ให้เติบโตขึ้น เป็นต้นไม้ใหญ่ที่แข็งแรงนะจ๊ะ) ปิดเทอมหน้าเจอกัน
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
บางที ช่วงเวลาต่างๆ ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนบางทีเมื่อเราหันย้อนมอง ก็จะพบว่า “เราผ่านมาได้อย่างไร? ทั้งที่เคยกลัว และคิดว่า “ผ่านไปไม่ได้แน่ๆ” (คำว่า “เป็นไปไม่ได้” เป็นคำเฉพาะที่มีอยู่ในพจนานุกรม สำหรับ “คนเกียจคร้าน และคนโง่” เท่านั้น)
เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา เรานั่งรถทัวร์ไปส่งน้องพิมมา ช่วงเวลาที่เราต้อง “แยกจากความเคยชิน” (ที่มีเกือบตลอดทั้งเดือน) ช่างเป็นสิ่งที่ยากจริงๆ กับการที่ต้องกลับมา “ดำเนินชีวิต” อยู่เพียงลำพังคนเดียวอีกครั้ง เมื่อคืนนอนคนเดียว ก็ยังคงตื่นขึ้นมา หันไปข้างๆ เช่นทุกๆคืนที่ผ่านมา เพื่อห่มผ้าให้น้องพิมยามดึก แต่น้องไม่อยู่แล้ว (แย่จัง)
วีรกรรมของเธอตลอดช่วงเดือนที่ผ่านมานั้น มีเยอะมาก อย่างเช่น
“เธอไม่ชอบ (เอามาก) กับการทัวร์ส่องทอมของเรา” จึงทำให้ เรายิ้มในความไร้เดียงสา ที่น่ารักของเธอ
“คำว่า “ทอม” เป็นคำต้องห้ามของเรา ในขณะที่อยู่กับเธอ” เธอไม่ต้องการได้ยินเราพูดถึงทอม (ไม่ว่าจะทอมเด็ก ทอมแก่ ทอมกระป๋อง ทอมหลักกิโลเมตร)
เธอแสดงอาการไม่พอใจทันที หากเราจะเขียนเรื่อง “ทอม” เธอคงอยากให้เราเขียนเรื่องเธอ และสนใจแค่เธอ
เธอมักจะพูดว่า “ถ้าพี่เป็นดี้ น้องก็จะเป็นทอม” คำพูดนี้ ทำให้เราค่อนข้างหวั่นลึกๆในใจ
เธอคอย “สำรวจ และสอบถาม” ถึง โทรศัพท์ทุกสายที่โทรเข้ามาหาเรา
เธอไม่ชอบให้เราเข้าไปซื้อของที่ เซเว่น เพราะขณะนี้ เซเว่นสาขาหน้าบ้านเรามี พนักงานเป็นทอมเพิ่มมาอีกคนแล้ว
เพื่อนๆอ่านดู อาจจะฟังดูว่าเธอเป็นเด็ก “ขี้หวง” พฤติกรรมอาจจะใช้ แต่วิธีพูด และเหตุผลที่เธอนำมาบอกเรานั้น “เราแก้ตัว และเถียงเธอไม่ออกจริงๆ”
บางทีช่วงเวลาบางช่วง หากเราได้ Share และมีเด็กมาใช้ชีวิตร่วมด้วย เราก็จะ “ค้นพบ” การมองโลก และชีวิตในมุมมองที่เราไม่เคยสังเกตุเห็น เพราะ “เด็กๆ” มักจะมีความคิดที่ไม่ซับซ้อน เข้าใจง่าย ที่สำคัญหลายครั้ง ก็ทำให้เรา “อึ้ง” ไปได้เช่นกัน
ก่อนน้องพิมจะกลับไป เธอร่ำร้องเหลือเกินว่า อยากให้เราเขียนไดอารี่ให้เธอสักเรื่อง แต่ด้วยความเหนื่อยล้า และความวุ่นวายกับชีวิตในแต่ละวัน ทำให้เราไม่สามารถทำตามที่เธอขอได้ (แต่วันนี้พี่เขียนให้หนูแล้วนะคะ)
พี่ค่อนข้างเชื่อมั่นว่า ตลอด 20 วันที่เราได้อยู่ด้วยกันนั้น สิ่งที่พี่ “เฝ้าสอน” หนูนั้น (ประสบการณ์ ความช่างสังเกตุ และเทคนิค ที่ไม่ถูกบรรจุในหนังสือแบบเรียน) จะ “แทรกซึม” และทำให้หนู “เติบโต” ขึ้นมา เป็นคนที่ “ฉลาด” ในการที่ใช้ชีวิต (พี่จะเฝ้ามองต้นไม้เล็กๆ ที่พี่พรวนดิน ให้เติบโตขึ้น เป็นต้นไม้ใหญ่ที่แข็งแรงนะจ๊ะ) ปิดเทอมหน้าเจอกัน
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
