เมื่อหลายวันก่อนคุยกับเพื่อนคนนึงทาง MSN เขาถามเราว่า “คุณเอม หากจะเปรียบคนที่เอมจะรักเป็นหนังสือ เอมอยากอ่านหนังสือประเภทไหนคะ? เราตอบแบบไม่ต้องคิดเลยว่า “เราอยากให้คนที่เรารัก เป็นหนังสือประเภท “คู่มือการใช้อะไรก็ได้ เช่นคู่มือการใช้ IPhone, คู่มือการใช้ Window XP ฯลฯ” เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก แค่หนังสือประเภทนี้ ไม่ใช้อ่านรอบเดียวแล้วต้องจบไป หากแต่การอ่านหนังสือเล่มนี้ ต้องอ่าน ควบคู่ไปกับการปฏิบัติจริง และหากเรามีปัญหา หรืออุปสรรคอะไรก็ตาม เราก็สามารถเปิดค้นหาคำตอบได้ตลอดเวลา (แม้ว่าในชีวิต เราอาจทำผิดบ้าง พลาดบ้าง แต่ก็มีทางแก้ไขได้เสมอ) ด้วยหนังสือเล่มนี้ (เป็นแค่ความคิดส่วนตัวของเราน่ะ)
หลายๆวันที่ผ่านมา นั่งถามตัวเอง นั่งอยู่คนเดียว คิดคนเดียว ว่าเรามีสิ่งใดนะ? ที่รบกวนในจิตใจของเรา ทำให้เรารู้สึกแย่ และกังวล จนอยากจะนั่งนิ่งๆอยู่กับตัวเอง นอนก็ไม่ค่อยหลับ กินอะไรไม่ค่อยได้ ไม่อยากคุยกับใคร ในที่สุด เราก็ “ค้นหาคำตอบ” จนพบ
นั่นคือ เรากำลังกังวลมาก เรื่องที่เราจะเอา “น้องแมว เพศเมีย สุดที่รักของเรา” ไปทำหมัน เราคิดล่วงหน้าไปถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น และยังไม่มาถึง กังวลไปต่างๆนาๆ คิดหาความเป็นไปได้ที่จะมีข้อผิดพลาด คำนวณไปล่วงหน้าถึงอาการปวดหลังจากการผ่าตัด นึกภาพเหตุการณ์ในอนาคตว่าเขาจะมีความสุขเหมือนในวันนี้ได้อีกไหม (ต้องยอมรับว่าบางที คนบางคนอาจมีเรื่อง sensitive มากๆในบางเรื่อง)
เราต้องสะกดจิตใจตัวเองไว้ลึกๆว่า “ขอให้ทุกสิ่งเป็นไปตามน้ำพระทัย ขอให้ทุกสิ่งเป็นไปตามน้ำพระทัย ขอให้ทุกสิ่งเป็นไปตามน้ำพระทัย” อย่างนี้อยู่ร่ำไป
บางที ความรู้สึกอะไร? ที่มันมากเกินไป (เกินพอดี) นั้น ก็นำพา “ทุกข์มหันต์” มาให้เราได้เหมือนกัน ที่เรารู้สึก sensitive กับเรื่องน้องแมวมาก มากจนบางทีคนรอบข้างอาจจะมองว่า “เราบ้าไปแล้ว” แต่ก็นะ อาจเพราะ เราตั้งใจ ทุ่มเท และเต็มที่ กับการดูแลและรักเขาด้วยชีวิตก็ได้
เคยมีเพื่อนบางคนถามเราว่า “ทำไม? เราดูหยาบกระด้างกับความรักต่อมนุษย์ (ใจเด็ดกับความรัก) แต่กับน้องแมวนี่ ดูเราอ่อนแอมากเลยนะ” เราได้แต่ยิ้มๆ โดยไม่ตอบพวกเขากลับไป
เราเคยนำคำถามนั้น มานั่งคิด นั่งถามตัวเอง เพียงลำพังเหมือนกันว่า ทำไม? จน “คำตอบ” นึง ผุดเข้ามาในความคิดของเรา นั่นคือ “น้องแมวไม่เคยทำร้ายเรา ไม่เคยทำให้เราเสียใจ ไม่เคยเดินจากเราไป ไม่เคยอ่อนแอ และไม่เคยเห็นแก่ตัว” นั่นอาจเป็นสาเหตุก็ได้ ที่ทำให้เรา “ภูมิใจ และไว้ใจ” สิ่งมีชีวิตเล็กๆเช่นพวกเขา
คนบางคนอาจมองความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม แต่คนบางคน อาจแค่ “เคย” มองความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม สิ่งที่เปลี่ยน “ทัศนคติ และมุมมองในความรัก ของคนแต่ละคนนั้น อาจเป็น อดีต ความทรงจำ หรือประสบการณ์ ที่พวกเขาได้ประสบ พบเจอมาก็ได้” (เจอความรักและคนรักที่ดี ก็จะมองความรักสวยงาม เจอความรัก และคนรักที่ไม่ดี ก็จะมองความรักแบบมี “อคติ”)
บางคนยอมให้อภัยคนที่เรารักได้ทุกอย่าง แม้เรื่องที่ร้ายแรงที่สุด (ยอมตาบอด เพราะความรัก) แต่สำหรับบางคน วิบากกรรม และความทุกข์ที่เกิดจากความรัก ครั้งเดียวในชีวิตก็เกินพอแล้ว จึงขอปิดตัวเอง อยู่กับตัวเอง ทำเพื่อตัวเองในทุกๆวันให้ดีที่สุด (เข็ดและไม่ยอมเสี่ยงเอาหัวใจตัวเองไปเดิมพันกับความรักอีก)
แต่ไม่ว่าเพื่อนๆ จะรัก หรือผูกพัน กับอะไร? (คน หรือ สัตว์) ถ้าหากเราอยู่บน “ทางสายกลาง” รักแต่พอดี รักแต่พองาม ความทุกข์คงไม่มาเป็นส่วนเกิน จากความรักที่มันมากไป (รักแบบพอดี ยากนะ ณ ปัจจุบัน เรายังทำไม่ได้เลย) อย่างนี้หรือเปล่านะ ที่เขาเรียกว่า ความรักเป็นสิ่งที่ทำให้คนเรา รู้สึกมีความสุข ทุกข์ กลัว กังวล ยิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ ในเวลาเดียวกันเสมอ
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
หลายๆวันที่ผ่านมา นั่งถามตัวเอง นั่งอยู่คนเดียว คิดคนเดียว ว่าเรามีสิ่งใดนะ? ที่รบกวนในจิตใจของเรา ทำให้เรารู้สึกแย่ และกังวล จนอยากจะนั่งนิ่งๆอยู่กับตัวเอง นอนก็ไม่ค่อยหลับ กินอะไรไม่ค่อยได้ ไม่อยากคุยกับใคร ในที่สุด เราก็ “ค้นหาคำตอบ” จนพบ
นั่นคือ เรากำลังกังวลมาก เรื่องที่เราจะเอา “น้องแมว เพศเมีย สุดที่รักของเรา” ไปทำหมัน เราคิดล่วงหน้าไปถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น และยังไม่มาถึง กังวลไปต่างๆนาๆ คิดหาความเป็นไปได้ที่จะมีข้อผิดพลาด คำนวณไปล่วงหน้าถึงอาการปวดหลังจากการผ่าตัด นึกภาพเหตุการณ์ในอนาคตว่าเขาจะมีความสุขเหมือนในวันนี้ได้อีกไหม (ต้องยอมรับว่าบางที คนบางคนอาจมีเรื่อง sensitive มากๆในบางเรื่อง)
เราต้องสะกดจิตใจตัวเองไว้ลึกๆว่า “ขอให้ทุกสิ่งเป็นไปตามน้ำพระทัย ขอให้ทุกสิ่งเป็นไปตามน้ำพระทัย ขอให้ทุกสิ่งเป็นไปตามน้ำพระทัย” อย่างนี้อยู่ร่ำไป
บางที ความรู้สึกอะไร? ที่มันมากเกินไป (เกินพอดี) นั้น ก็นำพา “ทุกข์มหันต์” มาให้เราได้เหมือนกัน ที่เรารู้สึก sensitive กับเรื่องน้องแมวมาก มากจนบางทีคนรอบข้างอาจจะมองว่า “เราบ้าไปแล้ว” แต่ก็นะ อาจเพราะ เราตั้งใจ ทุ่มเท และเต็มที่ กับการดูแลและรักเขาด้วยชีวิตก็ได้
เคยมีเพื่อนบางคนถามเราว่า “ทำไม? เราดูหยาบกระด้างกับความรักต่อมนุษย์ (ใจเด็ดกับความรัก) แต่กับน้องแมวนี่ ดูเราอ่อนแอมากเลยนะ” เราได้แต่ยิ้มๆ โดยไม่ตอบพวกเขากลับไป
เราเคยนำคำถามนั้น มานั่งคิด นั่งถามตัวเอง เพียงลำพังเหมือนกันว่า ทำไม? จน “คำตอบ” นึง ผุดเข้ามาในความคิดของเรา นั่นคือ “น้องแมวไม่เคยทำร้ายเรา ไม่เคยทำให้เราเสียใจ ไม่เคยเดินจากเราไป ไม่เคยอ่อนแอ และไม่เคยเห็นแก่ตัว” นั่นอาจเป็นสาเหตุก็ได้ ที่ทำให้เรา “ภูมิใจ และไว้ใจ” สิ่งมีชีวิตเล็กๆเช่นพวกเขา
คนบางคนอาจมองความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม แต่คนบางคน อาจแค่ “เคย” มองความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม สิ่งที่เปลี่ยน “ทัศนคติ และมุมมองในความรัก ของคนแต่ละคนนั้น อาจเป็น อดีต ความทรงจำ หรือประสบการณ์ ที่พวกเขาได้ประสบ พบเจอมาก็ได้” (เจอความรักและคนรักที่ดี ก็จะมองความรักสวยงาม เจอความรัก และคนรักที่ไม่ดี ก็จะมองความรักแบบมี “อคติ”)
บางคนยอมให้อภัยคนที่เรารักได้ทุกอย่าง แม้เรื่องที่ร้ายแรงที่สุด (ยอมตาบอด เพราะความรัก) แต่สำหรับบางคน วิบากกรรม และความทุกข์ที่เกิดจากความรัก ครั้งเดียวในชีวิตก็เกินพอแล้ว จึงขอปิดตัวเอง อยู่กับตัวเอง ทำเพื่อตัวเองในทุกๆวันให้ดีที่สุด (เข็ดและไม่ยอมเสี่ยงเอาหัวใจตัวเองไปเดิมพันกับความรักอีก)
แต่ไม่ว่าเพื่อนๆ จะรัก หรือผูกพัน กับอะไร? (คน หรือ สัตว์) ถ้าหากเราอยู่บน “ทางสายกลาง” รักแต่พอดี รักแต่พองาม ความทุกข์คงไม่มาเป็นส่วนเกิน จากความรักที่มันมากไป (รักแบบพอดี ยากนะ ณ ปัจจุบัน เรายังทำไม่ได้เลย) อย่างนี้หรือเปล่านะ ที่เขาเรียกว่า ความรักเป็นสิ่งที่ทำให้คนเรา รู้สึกมีความสุข ทุกข์ กลัว กังวล ยิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ ในเวลาเดียวกันเสมอ
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
