ขอบคุณพระเจ้า สำหรับวันนี้เมื่อ 9 ปี ที่แล้ว ที่พระองค์ “ประทาน” น้องมอมแมม (ชุมพาบาลน้อยของลูก ที่นำทางให้ลูกเข้าใจ ยอมเปิดใจรัก และก้าวข้ามผ่านความกลัว) แมวตัวน้อยๆตัวนึง ที่ทำให้รู้เข้าใจ “ความหมาย” ของประโยคที่ว่า There is no fear in LOVE.
ปีนี้หนูก็อายุได้ 9 ปี แล้วสินะ วันที่ 9 มกราคม ได้เวียนมาบรรจบอีกครั้งหนึ่ง ในส่วนตัวลึกๆของพี่ พี่ทั้งดีใจ (9 ปีแล้วสินะ ที่หนูอยู่ข้าง และเรามีกันและกันเรื่อยมา) ทั้งกลัวอยู่ลึกๆ (9 ปีแล้วนะ อายุของหนู ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความกลัวในใจพี่เริ่มกลับมาอีกครั้ง พี่ไม่อยากให้หนูอายุเพิ่มขึ้นเลย เพราะพี่กลัวการพลัดพรากของเราสอง)
ถึงแม้ว่า หนูอาจมีชีวิตในวัยเด็กที่ไม่อบอุ่นนัก เนื่องจากตอนนั้น พี่ยังอ่อนหัด ไม่เรียนรู้ที่จะเข้าใจ และไม่ยอมรับความเป็นตัวตนของหนูได้ (เนื่องจากพี่เคยกลัวแมวมาก) แต่ด้วยความเป็นตัวตนของหนู สิ่งที่หนูกระทำให้กับมนุษย์ธรรมดาคนนึงเช่นพี่ ในแต่ละวินาทีที่ผ่านไป สิ่งเหล่านั้น “หลอมละลายกำแพงแห่งความกลัว” ของพี่ เหลือไว้เพียงแต่ “ความรัก” ที่บริสุทธิ์ ที่พี่มอบให้หนูแบบสุดหัวใจ
พี่และหนูผ่านอุปสรรคมาด้วยกัน (คนในครอบครัวพี่ ไม่มีใครชอบหนูเลย) แต่อุปสรรคเหล่านี้ หลอมรวมวิญญาณ และจิตใจของสิ่งมีชีวิต 2 ดวง (หนูและพี่) เป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน จนเราช่วยกัน “ก้าวข้ามผ่าน” อุปสรรคทุกสิ่งมาได้
ขอบคุณนะที่ทำให้พี่เรียนรู้ที่จะ “รับผิดชอบ” และรู้จัก “การออม”
ก่อนที่หนูจะก้าวเข้ามาในชีวิต พี่ไม่เคยเรียนรู้ วิธีการเก็บออม (มีเท่าไหร่ พี่จ่ายเท่านั้น) แต่เมื่อมีหนู พฤติกรรมพี่เปลี่ยนไป “ความรัก” ในแง่ที่จะต้องรับผิดชอบและดูแลใครสักคน ได้ก้าวเข้ามา พี่เริ่มเก็บเงิน เพื่อหนู เพื่ออนาคตของเรา พี่กลัวความไม่แน่นอนในอนาคต หากพี่ต้องจากหนูไปก่อน หนูจะอยู่อย่างไร? ดังนั้น หนูควรจะมีเงินออมเก็บไว้ เผื่อว่ากรณีฉุกเฉิน พี่จะได้แน่ใจว่า หนูจะมีชีวิตที่สุขสบาย แบบทุกวันนี้ไปจนกว่าหนูจะสิ้นลมหายใจ (ความคิดนี้ อาจจะดูบ้าๆบอๆ แต่สำหรับพี่ เป็นสิ่งที่ควรทำอย่างยิ่ง)
ขอบคุณที่หนูสอนให้พี่เข้าใจตัวเอง ขจัดความกลัว ยอมรับทุกสิ่ง ด้วยการอยู่บนพื้นฐาน “ความรัก”
ขอบคุณสำหรับความห่วงใย ทุกครั้งที่พี่ไม่สบาย หนูจะนอนอยู่ข้างๆเตียง หนูหาข้าว หายา ให้พี่ทานไม่ได้ แต่หนูก็ทำได้ดีที่สุด เท่าที่น้องแมว พึงจะทำได้ (แค่นี้พี่ก็ดีใจจนบอกไม่ถูกแล้ว)
ขอบคุณสำหรับอุ้งเท้าอุ่นๆ ที่คอยขึ้นมา “ปลุก” พี่ในทุกๆเช้า
ขอบคุณทุกๆการต้อนรับกลับบ้านในทุกๆวัน
ขอบคุณโชคชะตาที่พัดพาเราทั้งคู่ ให้มีโอกาสได้มาเจอกัน รักกัน และใช้ชีวิตร่วมกัน
9 ปีแล้วที่พี่มีลมหายใจอย่างความหมาย และเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ในทุกๆวัน
ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เราก็ยังเป็น “ครอบครัว” เดียวกันเสมอ ใครจะรู้ว่า แค่น้องแมว 3 ตัว จะ light up ชีวิตของมนุษย์คนนึงได้
พี่จะรักและดูแลหนูให้ดีที่สุดอย่างนี้จนกว่าลมหายใจของพี่จะหมดไป
เป็น “สัญญา” ของมนุษย์
ปีนี้หนูก็อายุได้ 9 ปี แล้วสินะ วันที่ 9 มกราคม ได้เวียนมาบรรจบอีกครั้งหนึ่ง ในส่วนตัวลึกๆของพี่ พี่ทั้งดีใจ (9 ปีแล้วสินะ ที่หนูอยู่ข้าง และเรามีกันและกันเรื่อยมา) ทั้งกลัวอยู่ลึกๆ (9 ปีแล้วนะ อายุของหนู ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความกลัวในใจพี่เริ่มกลับมาอีกครั้ง พี่ไม่อยากให้หนูอายุเพิ่มขึ้นเลย เพราะพี่กลัวการพลัดพรากของเราสอง)
ถึงแม้ว่า หนูอาจมีชีวิตในวัยเด็กที่ไม่อบอุ่นนัก เนื่องจากตอนนั้น พี่ยังอ่อนหัด ไม่เรียนรู้ที่จะเข้าใจ และไม่ยอมรับความเป็นตัวตนของหนูได้ (เนื่องจากพี่เคยกลัวแมวมาก) แต่ด้วยความเป็นตัวตนของหนู สิ่งที่หนูกระทำให้กับมนุษย์ธรรมดาคนนึงเช่นพี่ ในแต่ละวินาทีที่ผ่านไป สิ่งเหล่านั้น “หลอมละลายกำแพงแห่งความกลัว” ของพี่ เหลือไว้เพียงแต่ “ความรัก” ที่บริสุทธิ์ ที่พี่มอบให้หนูแบบสุดหัวใจ
พี่และหนูผ่านอุปสรรคมาด้วยกัน (คนในครอบครัวพี่ ไม่มีใครชอบหนูเลย) แต่อุปสรรคเหล่านี้ หลอมรวมวิญญาณ และจิตใจของสิ่งมีชีวิต 2 ดวง (หนูและพี่) เป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน จนเราช่วยกัน “ก้าวข้ามผ่าน” อุปสรรคทุกสิ่งมาได้
ขอบคุณนะที่ทำให้พี่เรียนรู้ที่จะ “รับผิดชอบ” และรู้จัก “การออม”
ก่อนที่หนูจะก้าวเข้ามาในชีวิต พี่ไม่เคยเรียนรู้ วิธีการเก็บออม (มีเท่าไหร่ พี่จ่ายเท่านั้น) แต่เมื่อมีหนู พฤติกรรมพี่เปลี่ยนไป “ความรัก” ในแง่ที่จะต้องรับผิดชอบและดูแลใครสักคน ได้ก้าวเข้ามา พี่เริ่มเก็บเงิน เพื่อหนู เพื่ออนาคตของเรา พี่กลัวความไม่แน่นอนในอนาคต หากพี่ต้องจากหนูไปก่อน หนูจะอยู่อย่างไร? ดังนั้น หนูควรจะมีเงินออมเก็บไว้ เผื่อว่ากรณีฉุกเฉิน พี่จะได้แน่ใจว่า หนูจะมีชีวิตที่สุขสบาย แบบทุกวันนี้ไปจนกว่าหนูจะสิ้นลมหายใจ (ความคิดนี้ อาจจะดูบ้าๆบอๆ แต่สำหรับพี่ เป็นสิ่งที่ควรทำอย่างยิ่ง)
ขอบคุณที่หนูสอนให้พี่เข้าใจตัวเอง ขจัดความกลัว ยอมรับทุกสิ่ง ด้วยการอยู่บนพื้นฐาน “ความรัก”
ขอบคุณสำหรับความห่วงใย ทุกครั้งที่พี่ไม่สบาย หนูจะนอนอยู่ข้างๆเตียง หนูหาข้าว หายา ให้พี่ทานไม่ได้ แต่หนูก็ทำได้ดีที่สุด เท่าที่น้องแมว พึงจะทำได้ (แค่นี้พี่ก็ดีใจจนบอกไม่ถูกแล้ว)
ขอบคุณสำหรับอุ้งเท้าอุ่นๆ ที่คอยขึ้นมา “ปลุก” พี่ในทุกๆเช้า
ขอบคุณทุกๆการต้อนรับกลับบ้านในทุกๆวัน
ขอบคุณโชคชะตาที่พัดพาเราทั้งคู่ ให้มีโอกาสได้มาเจอกัน รักกัน และใช้ชีวิตร่วมกัน
9 ปีแล้วที่พี่มีลมหายใจอย่างความหมาย และเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ในทุกๆวัน
ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เราก็ยังเป็น “ครอบครัว” เดียวกันเสมอ ใครจะรู้ว่า แค่น้องแมว 3 ตัว จะ light up ชีวิตของมนุษย์คนนึงได้
พี่จะรักและดูแลหนูให้ดีที่สุดอย่างนี้จนกว่าลมหายใจของพี่จะหมดไป
เป็น “สัญญา” ของมนุษย์
