เรื่องราวนี้ ได้เกิดขึ้นในชีวิตของชาว ญ รัก ญ คู่หนึ่ง ที่เหมือน “โชคชะตา” จะเคย “นำพา” ให้พวกเขาทั้งคู่ ได้มีโอกาส เริ่มต้น เรียนรู้ และเป็น “รักครั้งแรก” ของกันและกัน โดยที่ไม่มีใครคาดคิด ถึงสัจธรรมที่ว่า “ชีวิตคือการเปลี่ยนแปลง” บางที “เหตุการณ์ หรือประสบการณ์” บางอย่างในชีวิตของคนแต่ละคน ก็ไม่ได้ “เริ่มต้น และจบลง” ง่ายเกินไปนัก เพราะทุกสิ่งทุกอย่าง “เปลี่ยนแปลง” ได้เสมอ ในโลกแห่งนี้
ย้อนไปเมื่อ 17 ปีที่แล้ว “ความรักที่ใสสะอาด” ได้ “ก่อเกิด” ใน โรงเรียนหญิงล้วนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ “บี” ทอม ม. 3 ได้แอบหลงรัก “เพจ” ดี้รุ่นพี่ ม. 5 เขาพยายามที่จะ “ตื้อ” จีบเธอตลอดมา จนเวลาผ่านไปหลายเดือน กว่าเธอจะใจอ่อนยอมคบกับเขา
“ช่วงเวลาที่ดีที่สุด” ของคนทั้งสอง เกิดขึ้นในช่วงปิดเทอมเดือนตุลาคม เมื่อพ่อแม่ของเขาต้องไปงานแต่งงานของพี่สาวคนโตที่ต่างประเทศ เขาจึงย้ายมาอยู่ที่บ้านเธอ ระยะเวลาหนึ่งเดือนแห่งความสุขนั้น ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ทั้งคู่ก็ไม่มีอะไรเกินเลยกัน เต็มที่ก็แค่ Kiss (ก็เป็นรักครั้งแรกของทั้งคู่นี่น่า) ชีวิตรักมีแต่ “รอยยิ้ม และความสุข” ในทุกๆวัน
ช่วงสอบไล่เทอมสุดท้าย พวกเขาตั้งใจอ่านหนังสือ และนับวันรอคอยช่วงเวลาปิดเทอมใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ ทั้งสองตั้งใจว่า จะไปเรียนพิเศษที่ “สยาม” ด้วยกัน เพื่อว่า จะได้เจอหน้ากันทุกวัน (ความรักในวัยเรียน และรักครั้งแรก ช่างอบอวลด้วยความสุขจริงๆ) แต่สิ่งที่พวกเขา “ตั้งใจ” ไว้ ก็ต้อง “พังทลายลง” เมื่อวันนึง เธอได้รับโทรศัพท์จากเขา เขาร้องไห้และพูดว่า “เขาต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ต้องไปอยู่เป็นเพื่อนพี่สาวคนรอง ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะได้กลับมา” เธอตอบเขาว่า “ไม่เป็นไร” แต่ในสมองของเธอนั้น “หยุดทำงาน” น้ำตาของเธอค่อยๆไหลลงมาที่แก้ม “ช่างเป็นข่าว ที่ร้ายที่สุดในชีวิต” ทั้งคู่ “ตั้งใจ” ที่จะใช้ช่วงเวลาที่เหลือด้วยกันอย่างดีที่สุด
ถึงวันที่เขาต้องเดินทาง เธอไปส่งเขาที่สนามบิน เขาจับมือเธอและสัญญาว่า “เขาจะเขียนจดหมายหาเธออาทิตย์ละครั้ง และโทรหาเธอเดือนละครั้ง” (แย่จัง ที่เมื่อ 17 ปีก่อน internet ยังไม่เป็นที่นิยม) เธอกอดเขา และกระซิบว่า “โชคดีนะ” เธอมองเขาจนเดินลับเข้า GATE ไป ด้วยสองแก้มที่เปียกชุ่มด้วยน้ำตา
ทั้งคู่ได้ติดต่อกันตลอดทางจดหมาย และโทรศัพท์ เธอมั่นคงในความรักของเขา เธอไม่เคยหวั่นไหวให้กับคนที่มาจีบเธอเลย เธอยึดมั่นในคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเขา และวันนึง เธอได้รับจดหมายจากเขา ส่งมาบอกว่า “เขาจะกลับมาเมืองไทยอาทิตย์หน้า มาอยู่ 20 วัน แล้วก็จะไปเรียนต่ออีก” เธอดีใจมาก เฝ้านับวินาทีรอคอยเขาอย่างตื่นเต้น
วันที่เขาบินกลับมา เธอนอนไม่หลับ เฝ้ารอคอยที่จะได้เจอเขา (หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานกว่า 11 เดือน) ที่ร้าน Fast Food แห่งหนึ่งในมาบุญครอง วูบแรกที่เธอเห็นเขา เขาสูงกว่าเดิมมาก ดูน่ารักและเท่ห์ขึ้น ทั้งคู่ได้คุย และใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขตลอดวัน เธอกลับมาถึงบ้านพร้อมรอยยิ้ม สักพักเขาก็โทรหาเธอ และพูดว่า “ขอบคุณนะสำหรับช่วงเวลาที่ดี ความซื่อสัตย์ จดหมาย และความใส่ใจในทุกๆเรื่อง เขายอมรับว่า ตั้งแต่วันที่เขาต้องเดินทางจากเมืองไทย ไปอยู่ต่างประเทศ ชีวิตเขาเปลี่ยนแปลงไปมาก รวมทั้งหัวใจของเขาด้วย ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่า เธอคือคนที่เขารัก และความรักของเขาคือเธอ แต่ ณ ปัจจุบันไม่ใช่ เธอไม่ใช่คนที่เขาต้องการแล้ว เขาตั้งใจจะบอกเธอหลายครั้งทางจดหมาย แต่เขากลัวว่าเธอจะทำใจไม่ได้ เขาจึงรอคอยที่จะเดินทางกลับมาบอกเธอที่เมืองไทย ขอโทษด้วย เราคงจะคบกันต่อไปไม่ได้ ลาก่อนนะ”
เธอทรุดตัวลงกับพื้น พร้อมน้ำตา และหลังจากนั้น เธอก็ไม่เคยติดต่อกลับไปหาเขาอีกเลย เวลาผ่านไป เธอพยายามที่จะลืมเรื่องราวของเขา แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถที่จะลืมเขาได้เลย....
เรื่องราวความรักระหว่างเธอและเขา ยังไม่จบเพียงเท่านี้ พรุ่งนี้มาอ่านต่อกันนะคะ
หลายคนเมื่ออ่านเรื่องราวในวันนี้ อาจจะเข้าใจว่า “รักแท้ แพ้ระยะทาง” แต่ก็ไม่เสมอไปทุกคู่หรอกคะ ขึ้นอยู่กับว่า “ความอดทน และความเข้มแข็ง” ของคนทั้งสองว่ามีมากแค่ไหน???
สิ่งที่จำเป็นต่อการพัฒนาของความรัก นั่นคือ “ความไม่อ่อนแอ”
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
ย้อนไปเมื่อ 17 ปีที่แล้ว “ความรักที่ใสสะอาด” ได้ “ก่อเกิด” ใน โรงเรียนหญิงล้วนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ “บี” ทอม ม. 3 ได้แอบหลงรัก “เพจ” ดี้รุ่นพี่ ม. 5 เขาพยายามที่จะ “ตื้อ” จีบเธอตลอดมา จนเวลาผ่านไปหลายเดือน กว่าเธอจะใจอ่อนยอมคบกับเขา
“ช่วงเวลาที่ดีที่สุด” ของคนทั้งสอง เกิดขึ้นในช่วงปิดเทอมเดือนตุลาคม เมื่อพ่อแม่ของเขาต้องไปงานแต่งงานของพี่สาวคนโตที่ต่างประเทศ เขาจึงย้ายมาอยู่ที่บ้านเธอ ระยะเวลาหนึ่งเดือนแห่งความสุขนั้น ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ทั้งคู่ก็ไม่มีอะไรเกินเลยกัน เต็มที่ก็แค่ Kiss (ก็เป็นรักครั้งแรกของทั้งคู่นี่น่า) ชีวิตรักมีแต่ “รอยยิ้ม และความสุข” ในทุกๆวัน
ช่วงสอบไล่เทอมสุดท้าย พวกเขาตั้งใจอ่านหนังสือ และนับวันรอคอยช่วงเวลาปิดเทอมใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ ทั้งสองตั้งใจว่า จะไปเรียนพิเศษที่ “สยาม” ด้วยกัน เพื่อว่า จะได้เจอหน้ากันทุกวัน (ความรักในวัยเรียน และรักครั้งแรก ช่างอบอวลด้วยความสุขจริงๆ) แต่สิ่งที่พวกเขา “ตั้งใจ” ไว้ ก็ต้อง “พังทลายลง” เมื่อวันนึง เธอได้รับโทรศัพท์จากเขา เขาร้องไห้และพูดว่า “เขาต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ต้องไปอยู่เป็นเพื่อนพี่สาวคนรอง ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะได้กลับมา” เธอตอบเขาว่า “ไม่เป็นไร” แต่ในสมองของเธอนั้น “หยุดทำงาน” น้ำตาของเธอค่อยๆไหลลงมาที่แก้ม “ช่างเป็นข่าว ที่ร้ายที่สุดในชีวิต” ทั้งคู่ “ตั้งใจ” ที่จะใช้ช่วงเวลาที่เหลือด้วยกันอย่างดีที่สุด
ถึงวันที่เขาต้องเดินทาง เธอไปส่งเขาที่สนามบิน เขาจับมือเธอและสัญญาว่า “เขาจะเขียนจดหมายหาเธออาทิตย์ละครั้ง และโทรหาเธอเดือนละครั้ง” (แย่จัง ที่เมื่อ 17 ปีก่อน internet ยังไม่เป็นที่นิยม) เธอกอดเขา และกระซิบว่า “โชคดีนะ” เธอมองเขาจนเดินลับเข้า GATE ไป ด้วยสองแก้มที่เปียกชุ่มด้วยน้ำตา
ทั้งคู่ได้ติดต่อกันตลอดทางจดหมาย และโทรศัพท์ เธอมั่นคงในความรักของเขา เธอไม่เคยหวั่นไหวให้กับคนที่มาจีบเธอเลย เธอยึดมั่นในคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเขา และวันนึง เธอได้รับจดหมายจากเขา ส่งมาบอกว่า “เขาจะกลับมาเมืองไทยอาทิตย์หน้า มาอยู่ 20 วัน แล้วก็จะไปเรียนต่ออีก” เธอดีใจมาก เฝ้านับวินาทีรอคอยเขาอย่างตื่นเต้น
วันที่เขาบินกลับมา เธอนอนไม่หลับ เฝ้ารอคอยที่จะได้เจอเขา (หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานกว่า 11 เดือน) ที่ร้าน Fast Food แห่งหนึ่งในมาบุญครอง วูบแรกที่เธอเห็นเขา เขาสูงกว่าเดิมมาก ดูน่ารักและเท่ห์ขึ้น ทั้งคู่ได้คุย และใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขตลอดวัน เธอกลับมาถึงบ้านพร้อมรอยยิ้ม สักพักเขาก็โทรหาเธอ และพูดว่า “ขอบคุณนะสำหรับช่วงเวลาที่ดี ความซื่อสัตย์ จดหมาย และความใส่ใจในทุกๆเรื่อง เขายอมรับว่า ตั้งแต่วันที่เขาต้องเดินทางจากเมืองไทย ไปอยู่ต่างประเทศ ชีวิตเขาเปลี่ยนแปลงไปมาก รวมทั้งหัวใจของเขาด้วย ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่า เธอคือคนที่เขารัก และความรักของเขาคือเธอ แต่ ณ ปัจจุบันไม่ใช่ เธอไม่ใช่คนที่เขาต้องการแล้ว เขาตั้งใจจะบอกเธอหลายครั้งทางจดหมาย แต่เขากลัวว่าเธอจะทำใจไม่ได้ เขาจึงรอคอยที่จะเดินทางกลับมาบอกเธอที่เมืองไทย ขอโทษด้วย เราคงจะคบกันต่อไปไม่ได้ ลาก่อนนะ”
เธอทรุดตัวลงกับพื้น พร้อมน้ำตา และหลังจากนั้น เธอก็ไม่เคยติดต่อกลับไปหาเขาอีกเลย เวลาผ่านไป เธอพยายามที่จะลืมเรื่องราวของเขา แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถที่จะลืมเขาได้เลย....
เรื่องราวความรักระหว่างเธอและเขา ยังไม่จบเพียงเท่านี้ พรุ่งนี้มาอ่านต่อกันนะคะ
หลายคนเมื่ออ่านเรื่องราวในวันนี้ อาจจะเข้าใจว่า “รักแท้ แพ้ระยะทาง” แต่ก็ไม่เสมอไปทุกคู่หรอกคะ ขึ้นอยู่กับว่า “ความอดทน และความเข้มแข็ง” ของคนทั้งสองว่ามีมากแค่ไหน???
สิ่งที่จำเป็นต่อการพัฒนาของความรัก นั่นคือ “ความไม่อ่อนแอ”
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน
